Εκπροσωπώ ένα κατ’ εξοχήν αγροτικό νομό, το Νομό Μεσσηνίας, γι’ αυτό και έχω ειδικό ενδιαφέρον για τις εκτιμήσεις και τις επιλογές μας στον τομέα της αγροτικής πολιτικής και της ανάπτυξης της υπαίθρου.

Στον τομέα αυτό, η Κυβέρνηση της Ν.Δ., παρά τις προεκλογικές της μεγαλοστομίες, το μόνο που έχει να παρουσιάσει είναι συνεχής προχειρότητα, αποτυχίες στις διαπραγματεύσεις για τα αγροτικά μας προϊόντα, αλλά και συνεχή επιδείνωση της θέσης και του εισοδήματος των αγροτών.

Η επικείμενη εφαρμογή της νέας ΚΑΠ βρίσκει αυτή την Κυβέρνηση :

• Nα προχωρεί χωρίς σχέδιο και χωρίς «πυξίδα».

• Nα μην έχει έτοιμο ούτε το διοικητικό μηχανισμό για τη μετάβαση στο νέο καθεστώς, ούτε και στρατηγικό σχέδιο για μια βιώσιμη «απεξάρτηση» των παραγωγικών μας φορέων από τις κοινοτικές επιδοτήσεις, στην κατεύθυνση της παραγωγής νέων, ποιοτικών και ανταγωνιστικών προϊόντων.

• Να αδυνατεί να δώσει οποιαδήποτε κατεύθυνση σε ποιες εναλλακτικές καλλιέργειες θα μπορούσαν να στραφούν οι αγρότες, για να αντιμετωπίσουν τους κραδασμούς στο εισόδημά τους.

• Nα βλέπει τον κίνδυνο να πλημμυρίσει η εγχώρια αγορά από εισαγόμενα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και να μην κάνει τίποτα για να τον αντιμετωπίσει.

Δεν είμαι από αυτούς που θα ισχυρίζονταν ότι στον αγροτικό τομέα τα κάναμε όλα τέλεια και σωστά στο παρελθόν. Σήμερα όμως είναι πολύ περισσότερα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι παραγωγοί μας. Το κόστους παραγωγής είναι απαγορευτικό για πολλές καλλιέργειες. Η μείωση εισοδήματος είναι παντού εμφανής. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η σοβαρή έλλειψη ενημέρωσης, υποστήριξης και στοιχειώδους προετοιμασίας τους για την προσαρμογή τους στη νέα ΚΑΠ.

Σήμερα χρειαζόμαστε ένα ολοκληρωμένο Σχέδιο Εθνικής Δράσης για την προσαρμογή της ελληνικής γεωργίας - κτηνοτροφίας - αλιείας στο νέο περιβάλλον, με πραγματικά αποκεντρωμένες σε επίπεδο Δήμων υποστηρικτικές δομές, με σαφείς αναδιαρθρωτικούς στόχους και σχέδια ανα προϊόν και περιοχή, για τη σωστή προετοιμασία και την υπεράσπιση των συμφερόντων των ελλήνων αγροτών στο έντονα ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον.

Η ευθύνη μας απέναντι στους αγρότες είναι μεγάλη, γιατί, με δεδομένη την ανικανότητα, την αδιαφορία και την έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού από την Κυβέρνηση της Ν.Δ, από εμάς πλέον περιμένουν και απτές λύσεις και βιώσιμη προοπτική. Λ.χ. η καλλιέργεια ενεργειακών φυτών είναι ίσως μια διέξοδος για ορισμένες σχολάζουσες εκτάσεις και για τη δημιουργία νέων δικαιωμάτων στην περίπτωση και νέας αναθεώρησης της ΚΑΠ, αλλά πόσο σίγουρη είναι, πότε και με ποιες προϋποθέσεις; Θα μπορεί ο παραγωγός να συμμετέχει σε ενα ολοκληρωμένο και υγιές κύκλωμα από την παραγωγή του φυτού, μέχρι τη μεταποίηση και την προώθησή του στην αγορά; Για όλα αυτά, η Κυβέρνηση δεν έχει απαντήσεις – τις απαντήσεις θα πρέπει, μέσα από το Πρόγραμμά μας, να τις δώσουμε εμείς !

Συμφωνώ με τους 8 άξονες της πολιτικής που προτείνονται, να σημειώσω ότι από τη νέα ΚΑΠ θα πάρουμε κάποιους πόρους, διαδικασίες και κατευθύνσεις, τις ουσιώδεις όμως λύσεις για την προσαρμογή μας στα νέα δεδομένα της θα τις βρούμε εμείς, χαράζοντας εθνική και περιφερειακές στρατηγικές αναδιάρθρωσης της παραγωγής μας, σύνδεσής της με τη μεταποίηση και διασφαλίζοντας στα προϊόντα μας ποιότητα, αξιοπιστία, αναγνώριση και κατάλληλες προσβάσεις στην εγχώρια και στη διεθνή αγορά.

‘Ενα σημείο-κλειδί είναι η κατάσταση του συνεταιριστικού κινήματος και η δυνατότητά του όχι μόνο να αντιληφθεί την ανάγκη ουσιαστικής αναβάθμισης και προσαρμογής του στις νέες συνθήκες, αλλά και την ανάγκη να καθοδηγήσει τις αλλαγές.

Σημείο-κλειδί είναι επίσης οι υποδομές ενημέρωσης, συμβουλευτικής και επιχειρηματικής υποστήριξης των αγροτών μας, που πρέπει να είναι επαρκείς και κατάλληλα αποκεντρωμένες, με δομές Ολοκληρωμένης συμβουλευτικής υποστήριξης τουλάχιστον σε κάθε αγροτικό Δήμο. Ένα αγροτικό ΚΕΠ σε κάθε Δήμο πρέπει να είναι ο στόχος μας.

Τέλος, οι προτάσεις μας θα κριθούν από τον εμπλουτισμό και τη σωστή εξειδίκευσή τους ανά προϊόν και περιοχή. Λ.χ. στη Μεσσηνία μας απασχολεί ιδιαίτερα το ελαιόλαδο, για το οποίο δεν έχουμε καμιά σοβαρή προσπάθεια στον τομέα της τυποποίησης-μεταποίησης και το οποίο εξακολουθεί να διακινείται σε μεγάλο ποσοστό χύμα, χωρίς ταυτότητα και χωρίς πιστοποίηση, ενώ αποτελεί προϊόν ποιότητας που θα έπρεπε στο σύνολό του να έχει Ονομασία Προέλευσης. Επίσης δεν έχουμε υποδομές και διαδικασίες διακίνησης και εμπορίας.

Ακόμα, έχουμε σοβαρά προβλήματα με τη σταφίδα, με τα κρασιά, με την πατατοκαλλιέργεια, προβλήματα με τις ανεξέλεγκτες «ελληνοποιήσεις» εισαγόμενων προϊόντων.

Πρέπει επίσης να διδαχθούμε (χωρίς να αντιγράφουμε) και από άλλες χώρες της Ε.Ε, που λόγω παράδοσης ήταν και είναι πιο έτοιμες να εφαρμόσουν τη νέα ΚΑΠ. ‘Εχουμε, στον τομέα αυτό, «καλές πρακτικές», λ.χ. στο λάδι, στην κτηνοτροφία, στις ενεργειακές καλλιέργειες; Τι συμβουλευτικές υποδομές επιλέγουν και πως τις χωροθετούν; Πως χειρίζονται τη συμβολαιοποίηση; Τι σχεδιασμό εφαρμόζουν και τι ελεγκτικούς μηχανισμούς; Τι εκπαίδευση και τι κίνητρα παρέχουν στο νέο αγρότη, για την ανάπτυξη της βιοκαλλιέργειας, την προστασία του περιβάλλοντος, την προβολή και την προώθηση στην αγορά ποιοτικών και επώνυμων προϊόντων, τι μορφές οργάνωσης και στελέχωσης εφαρμόζουν για τους συνεταιρισμούς τους (χωροταξικά ή/και ανα προϊόν) και ποιές από όλες αυτές τις εμπειρίες μας διδάσκουν κάτι που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί θετικά στα δικά μας δεδομένα;

Το ζητούμενο για μας είναι ένας αγροτικός τομέας «της Γνώσης», ισότιμο και δυναμικό στοιχείο της «οικονομίας της γνώσης» στη χώρα μας, με ποιότητα, διεθνή αναγνωρισιμότητα, σεβασμό στο περιβάλλον και στις ανάγκες του καταναλωτή, άρρηκτα συνδεδεμένο με συμπληρωματικές δραστηριότητες (αγρο-τουρισμός, οικο-τουρισμός, βιομηχανίες διατροφής ή/και πρότυπες βιοτεχνίες παραδοσιακών τροφίμων, υπηρεσίες προβολής-διάθεσης των προϊόντων.

Για τούτο πρέπει συνεχώς να εμπλουτίζουμε τις θέσεις και τους σχεδιασμούς μας με ακόμα περισσότερες απαντήσεις στα ερωτήματα «πως ακριβώς, πότε, με ποιά μέσα, για ποιούς και γιατί», που καθημερινά μας βάζουν οι ίδιοι οι παραγωγοί στα θέματα της πολιτικής μας για τη νέα ΚΑΠ, για τις φορολικές ελαφρύνσεις και τα κίνητρα που εμείς προτείνουμε, για το δίχτυ προστασίας που πρέπει να φτιάξουμε για περιοχές και ομάδες του πληθυσμού που μπορεί να κινδυνεύσουν με περιθωριοποίηση κλπ.