Ομιλία του βουλευτή Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ κ. Δημήτρη Κουσελά, κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής στο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης «Ανασυγκρότηση Φορέων Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Κέντρα Αποκατάστασης, Αναδιάρθρωση Ε.Σ.Υ. και άλλες διατάξεις.»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, βιώνουμε μια πρωτόγνωρη και πολύπλευρη κρίση που συχνά –θα έλεγα- θέτει σε δοκιμασία και τους όρους διαβίωσης, αλλά και την κάλυψη των αναγκών υγείας χιλιάδων συμπολιτών μας στις πόλεις και στην ύπαιθρο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, νομοσχέδια σαν αυτό που συζητάμε σήμερα αποκτούν κομβική –θα έλεγα- σημασία, αν θέλουμε να μιλάμε για τη διατήρηση και την αναβάθμιση του κοινωνικού κράτους. Αλλοίμονο, αν μέσω κρίσης κάνουμε εκπτώσεις στην περισσότερο από ποτέ αναγκαία κοινωνική φροντίδα, αλληλεγγύη και υποστήριξη, στην αναγκαία δωρεάν υγεία και περίθαλψη.

Γι’ αυτό σήμερα απαιτείται περισσότερο από ποτέ η αποτελεσματική ανασυγκρότηση και διασύνδεση των κοινωνικών μονάδων με το θεσμικό κορμό του κοινωνικού μας κράτους, του Εθνικού Συστήματος Υγείας, έναν πρωτοπόρο για την εποχή του θεσμό της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που εισηγήθηκε ο Παρασκευάς Αυγερινός και προχώρησε ο αείμνηστος συμπατριώτης μας, ο Γιώργος Γεννηματάς.

Σήμερα, όμως, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, χρειαζόμαστε ένα νέο, σύγχρονο και αναβαθμισμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Χρειαζόμαστε σύγχρονους και αναβαθμισμένους φορείς κοινωνικής φροντίδας και αλληλεγγύης, σύγχρονες και ολοκληρωμένες μονάδες υγείας και νοσηλείας. Χρειαζόμαστε -και θέλω να παρατηρήσω ότι έχουμε καθυστερήσει αρκετά σε αυτό το θέμα- το Μητρώο Δικαιούχων Κοινωνικών Παροχών του άρθρου 18, για να πατάξουμε μια σπατάλη που στερούσε όλο αυτό το χρονικό διάστημα πολύτιμους πόρους από αυτούς που πραγματικά είχαμε ανάγκη.

Η μείωση της γραφειοκρατίας, η επίτευξη θετικών συνεργειών, η αποτελεσματική διασύνδεση σημαντικών, αλλά συχνά αποκομμένων μεταξύ τους υποδομών, γνώσεων και ανθρώπινων πόρων, με ουσιαστική αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και φροντίδας είναι η μεγάλη πρόκληση αυτού του νομοσχεδίου.

Επιτρέψτε μου, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να εστιάσω στο «Κεφάλαιο Β», στο Δίκτυο Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης. Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μεσσηνία, έχουμε, όπως είπε και η Εισηγήτριά μας, εξαιρετικά θετικές εμπειρίες από τη λειτουργία του Κέντρου Εκπαίδευσης Κοινωνικής Υποστήριξης και Κατάρτισης Ατόμων Με Αναπηρίες, το ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ δηλαδή που λειτουργεί στην Καλαμάτα, καθώς και από το Κέντρο Αποθεραπείας Φυσικής και Κοινωνικής Αποκατάστασης ατόμων με αναπηρίες, το ΚΑΦΚΑ που λειτουργεί στα Φιλιατρά. Αυτοί οι φορείς, με την πλούσια προσφορά και την αυταπάρνηση του προσωπικού τους, έχουν εδώ και χρόνια καταξιωθεί στη συνείδηση των συμπολιτών μας, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες φυσικής και ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.

Σήμερα, με το άρθρο 11 του παρόντος νομοσχεδίου τα παραπάνω παύουν να λειτουργούν ως αυτοτελή νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και εντάσσονται ως Κέντρο Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης στο Γενικό Νοσοκομείο Καλαμάτας. Είναι, πιστεύω, εύλογο το αίτημα των τοπικών κοινωνιών και των φορέων τους να δούμε αυτούς τους φορείς να αναβαθμίζονται στα πλαίσια του Εθνικού Συστήματος Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης. Και είναι θετικό το ότι ο κύριος Υπουργός, ο κ. Μπόλαρης, αποδέχθηκε τα αιτήματά μας για το ΚΑΦΚΑ Φιλιατρών.

Είναι, επίσης, θετικό ότι στο άρθρο 12, μεταξύ των σκοπών των νέων Κέντρων Φυσικής Αποκατάστασης, αναγνωρίζεται ρητώς και ο ρόλος τους στην παροχή υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, εκπαίδευσης και κοινωνικής επανένταξης σε συμπολίτες μας με αναπηρίες. Στη βάση αυτή, τα Κέντρα που καλύπτουν και αυτόν το συγκεκριμένο ψυχοκοινωνικό ρόλο θα πρέπει να μετονομαστούν σε Κέντρα Φυσικής Ιατρικής και Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης. Αυτή η ονομασία, κύριε Υπουργέ, δεν κοστίζει τίποτα. Αυτό που κάνει είναι να αναδεικνύει την ιδιαιτερότητα και να δίνει έμφαση στα προγράμματα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, τα οποία ήδη λειτουργούν και στο ΚΕΚΥΚΑΜεΑ και πρέπει συνολικότερα όλα τα ΚΕΚΥΚΑΜεΑ να στηριχθούν.

Πιστεύω, επίσης, ότι η δωρεάν παροχή υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, προεπαγγελματικής και επαγγελματικής κατάρτισης και επανένταξης στον κοινωνικό ιστό των συμπολιτών μας με αναπηρίες σε συμπολίτες μας που τις έχουν ανάγκη, είναι καθήκον, αυτονόητη υποχρέωση της πολιτείας ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες. Γι’ αυτό πρέπει να διασφαλιστεί η δωρεάν παροχή ειδικά αυτών των υπηρεσιών, χωρίς να εξαρτάται αυτή η παροχή από την ύπαρξη κάλυψης ή σύμβασης με τον ασφαλιστικό φορέα.

Σε ό,τι αφορά το θέμα του υποδιοικητή, ήταν μια συγκεκριμένη πρόταση, η οποία έγινε και από τους τρεις Βουλευτές του Νομού μας και είναι πολύ θετικό ότι έγινε αποδεκτή και αυτή για το σύνολο.

Τέλος, στις αποφάσεις που θα αφορούν τα συγκεκριμένα Κέντρα θα πρέπει –το συζητήσαμε, άλλωστε, και μαζί- να μπορούν να συμμετέχουν και εκπρόσωποι της Εθνικής Ομοσπονδίας ΑΜεΑ και των πιστοποιημένων συλλόγων. Μας είπατε ότι είναι στην πρόθεσή σας αυτό το ζήτημα να κατοχυρωθεί στους οργανισμούς.

Θα βοηθούσε –δεν ξέρω αν έχει γίνει ήδη κατά τη διάρκεια της συζήτησης- μία δήλωσή σας, θα έπαιζε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Το δέχεστε, λοιπόν.

Κλείνω –δεν θέλω να κουράσω άλλο- με το άρθρο 30. Κοιτάξτε. Το άρθρο 30 είναι μια παραφωνία κυριολεκτικά στη λογική και στη φιλοσοφία του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Για το ζήτημα αυτό μίλησε εκτενώς ο συνάδελφός μας ο κ. Τσούρας, αλλά και μια σειρά από άλλους συναδέλφους που μίλησαν από εμένα. Ο κ. Τσούρας ανέπτυξε μία ολόκληρη επιχειρηματολογία για την οποία δεν πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο.

Οι πανεπιστημιακοί γιατροί πρέπει να αντιμετωπίζονται, όπως και οι υπόλοιποι γιατροί του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να υπάρξει αυτή η διάκριση, την οποία εισάγει το άρθρο 30 και μάλιστα μία διάκριση, η οποία, όχι μόνο είναι αντίθετη με τη φιλοσοφία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, αλλά και με το νόμο, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Τσούρας, που ψηφίσαμε πριν από ένα χρόνο. Να ισχύσει, λοιπόν, και για τους πανεπιστημιακούς ό,τι ισχύει για όλους τους καθηγητές όλων των υπόλοιπων πανεπιστημιακών σχολών και όχι κάποια ιδιαιτερότητα. Θα πρέπει να ενημερωθεί ο Υπουργός. Υπάρχει καθολική άρνηση από την πλευρά μας. Αυτό το άρθρο 30 θα πρέπει ή να αποσυρθεί ή να αλλάξει ριζικά.