Ομιλία του βουλευτή Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ κ. Δημητρίου Κουσελά κατά τη συζήτηση, στην Ολομέλεια της Βουλής, του σ.ν. του Υπουργείου Οικονομικών «Κύρωση του Απολογισμού και του Ισολογισμού του Κράτους, οικονομικού έτους 2010», 7/2/1012.

 Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, επειδή κάποιοι πιστεύουν –και απευθύνομαι κυρίως στην Αξιωματική Αντιπολίτευση- ότι ο ελληνικός λαός το τελευταίο διάστημα έπαθε αμνησία, θέλω να τους θυμίσω ότι η πρώτη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η χώρα πέντε μήνες μετά τις εκλογές του 2009, ήταν αποτέλεσμα από τη μια της κρίσης της Ευρωζώνης και του τρόπου με τον οποίο αυτή δομήθηκε και από την άλλη, των δικών τους καταστροφικών πολιτικών.

Πολιτικών που είχαν ως αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος από 180 δισεκατομμύρια ευρώ να εκτιναχθεί στα 330 δισεκατομμύρια ευρώ και το έλλειμμα του ΑΕΠ από 6,5%, που μας έλεγαν ότι είναι τότε, να φτάσει το 15,6%.

Με αυτά, βέβαια, καθώς και με το ότι η ανταγωνιστικότητα τα τελευταία έξι χρόνια έχασε τριάντα δύο βαθμίδες στην παγκόσμια κατάταξη, δεν θέλω να αναιρέσω τις δικές μας ευθύνες για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης, τον τρόπο κατανομής –όχι δίκαιης- των βαρών και των θυσιών αλλά και για τις καθυστερήσεις στις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, στο χρονικό διάστημα που πέρασε.

Ας έλθουμε όμως στα ζητήματα που συζητάμε σήμερα και που αφορούν στον Ισολογισμό και τον Απολογισμό. Μια και έγινε αρκετός λόγος για τα έσοδα, ας δούμε αν για το υπό κρίση χρονικό διάστημα υπήρξε βελτίωση, παρά την ύφεση, παρά την κατάσταση των εισπρακτικών μηχανισμών και τις σωρευμένες εκκρεμότητες, σε σχέση με την κατάσταση που υπήρχε το 2009.

Για να μην ξεχνάμε, θα θυμίσω ότι το 2009 με διαχείριση της Νέας Δημοκρατίας είχαμε υστέρηση καθαρών εισπραχθέντων εσόδων 16,8 δισεκατομμυρίων ή σε επίπεδο ποσοστών υστέρηση 24,9% και στα φορολογικά έσοδα υστέρηση 12,8% έναντι 3,5 δισεκατομμυρίων που είχαμε το 2010. Οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν και διέσωσαν τα έσοδα απέδωσαν άμεσα, κυρίως ως προς την είσπραξη φόρων από τα προηγούμενα έτη. Με τη ρύθμιση για την περαίωση -που ήταν όπως θυμάστε εθελοντική- των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, εισπράχθηκαν 2,6 δισεκατομμύρια έναντι προβλεφθέντων 2,4 και 2,1 δισεκατομμυρίων που εισπράχθηκαν την προηγούμενη χρονιά. Επίσης, συνέβαλε και η αύξηση εισπράξεων από έμμεσους φόρους κατά 2,3 δισεκατομμύρια ευρώ έναντι του προηγούμενου έτους, παρά την ύφεση και τη σοβαρή μείωση του τζίρου στην αγορά, αύξηση η οποία ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από την αύξηση των φορολογικών συντελεστών.

Βέβαια ένα πολύ μεγάλο ζήτημα που τίθεται κάθε φορά αλλά και σήμερα είναι η υστέρηση που παρουσιάζουν τα εισπραχθέντα φορολογικά έσοδα έναντι των βεβαιωθέντων. Αυτή η υστέρηση εμφανίζεται σε κάθε δημοσιονομική χρήση και οφείλεται κατά ένα μέρος στη μεταφορά στο τρέχον έτος όλων των σωρευτικά ανείσπρακτων υπολοίπων των προηγούμενων ετών βάσει του άρθρου 10 του ν. 2362/1995, που προσαυξάνει έτσι τα βεβαιωθέντα έσοδα του τρέχοντος έτους.

Για λόγους σύγκρισης να θυμίσω ότι το 2009 από συνολικά βεβαιωθέντα 60,3 δισεκατομμύρια ευρώ δεν εισπράχθηκαν τα 33,6 δισεκατομμύρια, δηλαδή εισπράχθηκε έναντι των βεβαιωθέντων το 44,4%. Το 2010 και παρά τη μεγάλη ύφεση που έφτασε το 4,5%, εισπράχθηκε το 55,5% των βεβαιωθέντων εσόδων. Αυτή η κατάσταση, πέραν του λόγου που ανέφερα, αντανακλά την αδυναμία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών που όλο αυτό το διάστημα έγινε σοβαρή προσπάθεια να ξαναστηθούν στα πόδια τους, να αποκτήσουν υποδομή, να λειτουργήσουν αποτελεσματικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πάντα υπήρχαν επιτυχίες προς αυτή την κατεύθυνση.

Επίσης να τονίσω ότι αυτό είναι συνέπεια και των δεκάδων χιλιάδων εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων στα διοικητικά δικαστήρια. Για το ζήτημα αυτό έγιναν και νομοθετικές και λειτουργικές παρεμβάσεις, με αποτέλεσμα την ψήφιση του ν. 3943 το Μάρτιο του 2011 ώστε να βελτιώσουμε τους φοροελεγκτικούς και εισπρακτικούς μηχανισμούς και να επιτύχουμε τη γρηγορότερη εκδίκαση των φορολογικών υποθέσεων. Είναι ένα ζήτημα, κύριε Υπουργέ, να υλοποιηθεί ο ν. 3943, ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά στην πλήρη ανασυγκρότηση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών.

Κι όμως και οι προσπάθειες αυτές, όπως γνωρίζετε, δεν μπόρεσαν -ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά στα δικαστήρια- να φέρουν τα αποτελέσματα που περιμέναμε.

Έτσι πιστεύω ότι είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη να υιοθετηθεί η πρόταση που έχουμε υποβάλει 35 Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Να προχωρήσει δηλαδή η Κυβέρνηση στη θέσπιση της ταχείας εκδίκασης τουλάχιστον των μεγάλων φορολογικών εκκρεμοτήτων πάνω από 150.000 ευρώ που υπάρχουν σήμερα στα διοικητικά δικαστήρια, μέσα σε τακτή προθεσμία πέντε ή έξι μηνών.

Ακούστε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει πολύ μεγάλη σημασία για την κατάσταση που υπάρχει σήμερα και για τα μέτρα που αναγκαζόμαστε να πάρουμε. Με βάση στοιχεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, 164.452 φορολογικές υποθέσεις, μεγάλες και μικρές, εκκρεμούσαν στα διοικητικά πρωτοδικεία και εφετεία μέχρι 20/7/2001. Απ’ αυτές, κύριε Υπουργέ, με βάση πάντα τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, οι 138.720 υποθέσεις δεν θα έχουν πάρει δικάσιμο –όχι να εκδικαστούν και να υπάρξει αποτέλεσμα και είσπραξη-, νωρίτερα από τον Ιούνιο του 2013.

Τέλος, πρέπει –και θα το ξαναπώ- να κλείσει το παράθυρο που άνοιξε το Σεπτέμβριο του 2011 με την τροποποίηση του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα, μιας διάταξης που ουσιαστικά παρέχει πλήρη ατιμωρησία στους μεγαλο-οφειλέτες.

Κύριε Υπουργέ, καλό θα ήταν να μην τίθενται οι στόχοι και οι προβλέψεις για τα έσοδα χωρίς έλεγχο και διασταύρωση με τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας. Η μεν τρόικα δένει κόμπο τους στόχους –και το ξέρετε- οι δε πολίτες πληρώνουν τις συνέπειες των όποιων παρεκκλίσεων.

Γιατί, παρά τις προσπάθειες και τις τομές, η ύφεση τσακίζει τα εισοδήματα, την κατανάλωση και τα φορολογικά έσοδα. Αυτό είναι πια ένας ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος. Είναι κοινό μυστικό. Από εκεί και πέρα, οι αποκλίσεις από τα προβλεπόμενα για τα έσοδα στον προϋπολογισμό δεν είναι πλέον παρεκτροπή: Είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία!

Τέλος, να κάνω μια παρατήρηση για τις εγγυήσεις του δημοσίου. Είναι σημαντικά αυξημένες, εκτός προβλέψεων, όπως δυστυχώς και οι καταπτώσεις, κάτι βέβαια αναμενόμενο στο πλαίσιο της κρίσης. Ειδικό ενδιαφέρον έχει ότι δόθηκαν εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου σε ανεξόφλητα δάνεια, οι οποίες ξεπερνούσαν τα 22,4 δισεκατομμύρια το 2010. Σ’ αυτές προστέθηκαν και άλλα 50 δισεκατομμύρια, εκ των οποίων τα 49,6 πήγαν στις τράπεζες με σκοπό την άντληση ρευστότητας.

Το μόνιμο ερώτημα όλων μας είναι πού πήγε, τι απέγινε αυτή η ρευστότητα; Γιατί είναι βέβαιο ότι δεν πήγε στην πραγματική οικονομία, αλλιώς δεν θα υπήρχε τόση ασφυξία. Κάτι θα κινείτο, κάτι θα είχαμε ακούσει. Τι απέγινε εκείνο το περίφημο «σύμφωνο ρευστότητας», που είχαμε κάνει με τις τράπεζες, που θα δέσμευε μέρος της στήριξης σ’ αυτές, ώστε να διοχετευτεί στις επιχειρήσεις και την πραγματική οικονομία;

Και το λέω αυτό εν όψει των πακέτων τα οποία ετοιμάζονται να δοθούν στις τράπεζες: τριάντα και πλέον δισεκατομμύρια για την ανακεφαλαιοποίηση και τη ρευστότητα. Πώς, με ποιους τρόπους, με ποιες διαδικασίες θα ελεγχθεί ώστε αυτά τα ποσά να πάνε πραγματικά στη στήριξη της αγοράς, στη ρευστότητα, στην πραγματική οικονομία και όχι αλλού, όπως πήγαν, ιδιαίτερα σε θυγατρικές των τραπεζών στο εξωτερικό, μέχρι σήμερα;

Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα κάνουμε έστω από εδώ και μπρος, γιατί είναι πλέον ξεκάθαρο ότι χωρίς απασχόληση, χωρίς εισόδημα και ρευστότητα στην αγορά δεν υπάρχει ανάπτυξη. Και χωρίς ανάπτυξη, ούτε η δήθεν ανταγωνιστικότητα με το τσάκισμα των μισθών και των εργασιακών σχέσεων σώζει τη χώρα, ούτε το PSI, ούτε οτιδήποτε άλλο!

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η τυφλή και αστήριχτη εμμονή της τρόικας στην περικοπή των αμοιβών και τη διάλυση του συνόλου των εργασιακών σχέσεων μέσα από την κατάργηση της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων –είτε στο σύνολό της, είτε εν μέρει- , εκμηδενίζει τα πάντα και για όλους τους εργαζόμενους.

Αυτή η στρατηγική είναι προκλητική, είναι καταφανώς κοινωνικά άδικη και αδιέξοδη. Αναπαράγει και βαθαίνει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, καταστρέφει την αγοραστική δύναμη, την εγχώρια αγορά, την απασχόληση, τις ίδιες τις επιχειρήσεις που υποτίθεται ότι πάει να πριμοδοτήσει.

Παραβιάζει κατάφορα το κοινωνικό κεκτημένο, το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο -και αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα- και τις συλλογικές συμφωνίες.

Το μεγάλο ερώτημα είναι: Ποιος σήμερα νομιμοποιείται να παρέμβει μονομερώς σε ζητήματα τα οποία διέπονται από το καθεστώς των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και είναι συνταγματικά προστατευμένα;

Η στρατηγική της τρόικα παραβιάζει την ίδια την κοινή λογική. Και θα έλεγα ότι προσβάλλει την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Είναι φανερό ότι από ένα σημείο και πέρα έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα και δεν μπορεί να συνεχίσουμε έτσι.

 Θα πρέπει -και είναι ανάγκη- σε μια σειρά από ζητήματα να υπάρξει αλλαγή πορείας.

Ευχαριστώ.