Για τις νέες πιέσεις της τρόϊκα να μειωθούν οι κατώτατοι μισθοί και ημερομίσθια στα επίπεδα της Πορτογαλίας, να καταργηθεί ο 13ος -14ος μισθός και να υπάρξουν σχετικές συμφωνίες εργοδοτών-εργαζομένων, ελλείψει δε αυτών ευθείες κυβερνητικές παρεμβάσεις για παραπέρα μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ο βουλευτής Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ κ. Δημήτρης Κουσελάς έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Ακόμα μια φορά η τρόϊκα εμφανίζεται να απαιτεί ισοπεδωτικά μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, παραβλέποντας ότι μέχρι σήμερα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι αυτοί που έχουν σηκώσει το κύριο βάρος αντιμετώπισης της κρίσης, με σημαντικές περικοπές μισθών και συντάξεων, αλλά και με σοβαρή πρόσθετη απομείωση του διαθέσιμου εισοδήματός τους μέσα από τη αύξηση των άμεσων και των έμμεσων φόρων, τη θέσπιση πρόσθετων τελών και εισφορών, τη μείωση του αφορολόγητου, την κατάργηση φοροαπαλλαγών.

Υπό την απειλή μιας εκρηκτικά αυξανόμενης ανεργίας, οι μισθωτοί καλούνται, στο όνομα μιας απροσδιόριστης «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» και δίχως κανένα αντάλλαγμα ή δέσμευση στο επίπεδο της απασχόλησης, να...συμφωνήσουν σε νέες θυσίες, με μειώσεις ακόμα και στα κατώτατα επίπεδα μισθών και ημερομισθίων (σήμερα μόλις ξεπερνούν τα 600 ευρώ καθαρά μηνιαίως), τα οποία οριακά επαρκούν για να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες ενός εργαζόμενου, χωρίς στεγαστικές ή οικογενειακές υποχρεώσεις.

Τέτοιες απαιτήσεις παραβλέπουν τις ολέθριες επιπτώσεις μιας παραπέρα συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης στην οικονομία και την απασχόληση, που ανατροφοδοτούν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Η τρόϊκα είναι σε θέση να γνωρίζει πως ήδη έχουμε μείωση μισθών κατά τουλάχιστον 15% στον ιδιωτικό τομέα –και πολύ υψηλότερη στον δημόσιο και τις ΔΕΚΟ -, η οποία οδήγησε σε πτώση των τζίρων στην αγορά πάνω από 30% το 2011,πυροδοτώντας νέα προβλήματα στις επιχειρήσεις και την απασχόληση, αλλά και στα Ασφαλιστικά Ταμεία και στην εξυπηρέτηση των δανείων. Και τούτο, δίχως να βελτιωθεί –αντίθετα, επιδεινώθηκε- η διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας, η οποία είναι γνωστό πως δεν εξαρτάται μονοσήμαντα από το κόστος εργασίας, αλλά από πλήθος πολύ σπουδαιότερων διαρθρωτικών παραγόντων λ.χ. τι προϊόντα παράγουμε, πως τα παράγουμε, πως (δεν) τα προωθούμε κλπ.

Οι απαιτήσεις της τρόϊκα παραβλέπουν το προφανές, πως δεν μπορεί να εφαρμόσεις κατώτατους ή και μέσους μισθούς επιπέδου Πορτογαλίας (όπου ο κατώτατος μισθός είναι σχεδόν 200 ευρώ χαμηλότερος από τα 751,39 ευρώ μικτά που ισχύουν βάσει της ΕΓΣΣΕ στην Ελλάδα), όταν οι τιμές και το κόστος διαβίωσης και –πρόσφατα- το ηλεκτρικό ρεύμα συνεχώς ακριβαίνουν, όταν διαμορφώνονται σε επίπεδα ανάλογα με τα ισχύοντα σε πολύ πλουσιότερες χώρες της Ευρωζώνης. ‘Όταν οι προϋπάρχουσες μονοπωλιακές και κερδοσκοπικές πρακτικές παραμένουν ουσιαστικά ανεξέλεγκτες, ενώ λείπουν παντελώς οι αναγκαίες δεσμευτικές συμφωνίες Κυβέρνησης-μεγάλων επιχειρήσεων, για ανάλογες μειώσεις τιμών.

Τέτοιες λογικές μονομερούς «εσωτερικής υποτίμησης» είναι αδιέξοδες, γιατί οδηγούν σε συνεχή φτώχυνση του πληθυσμού, διαλύουν την εγχώρια αγορά, αντιμάχονται την ποιότητα και την εξειδίκευση, καθηλώνουν και υποβαθμίζουν –όπως ήδη διαπιστώνεται- την παραγωγικότητα, αποτρέποντας τον αναγκαίο τεχνολογικό και λειτουργικό εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων. Δεν ακολουθούνται από ανάλογες μειώσεις τιμών και δημιουργία πλήρους και βιώσιμης απασχόλησης. Αντίθετα, ενισχύουν την κερδοφορία των επιχειρήσεων, χωρίς ουσιαστικά να συμβάλλουν στην τόνωση της αγοράς, σε σύγχρονες επενδύσεις, ούτε κανστο εξαγωγικό εμπόριο, μια και βάζουν τη χώρα μας σ’ έναν αδιέξοδο ανταγωνισμό με την εξαθλιωμένη εργασία χωρών του τρίτου κόσμου.

Μια εύλογη μείωση, υπό προϋποθέσεις, του μη μισθολογικού κόστους για εργαζόμενους και εργοδότες, δηλαδή των ασφαλιστικών εισφορών, με ανάλογη όμως διασφάλιση και ενίσχυση των πόρων της Κοινωνικής Ασφάλισης μέσα από τη δραστική καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής (8 δις ευρώ ετησίως) αλλά και με τη θέσπιση ενός πρόσθετου κοινωνικού πόρου, (λ.χ. ενός ΄φόρου Τόμπιν’ στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, που δεν θα βαρύνει τους πολίτες), θα ήταν σήμερα πολύ πιο ωφέλιμη για την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα, από ένα ισοπεδωτικό νέο «κούρεμα» μέσων και κατώτατων μισθών στον ιδιωτικό τομέα, όπως αυτό που φέρεται να απαιτεί η τρόϊκα.

Πιστεύω πως τόσο οι κοινωνικοί συνομιλητές (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ), όσο και η Κυβέρνηση και οι φορείς σε όλα τα επίπεδα, θα αντιτάξουν τις προτάσεις και τα επιχειρήματά τους στις απαιτήσεις της τρόικα, καταδείχνοντας τα (ήδη δοκιμασμένα) αδιέξοδα τέτοιων επιλογών. Επιλογών, που όχι μόνο δεν θα μετατρέψουν τη χώρα σε «ανταγωνιστικό εξαγωγικό παράδεισο», αλλά θα τη βυθίσουν βαθύτερα στην ύφεση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους δημοσιονομικούς στόχους, την Κοινωνική Ασφάλιση, την Ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή. »