Ομιλία του βουλευτή Μεσσηνίας κ. Δημήτρη Κουσελά στην κοινή συνεδρίαση των Διαρκών Επιτροπών Οικονομικών Υποθέσεων και Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, με αντικείμενο την επεξεργασία του σ.ν. του Υπουργείου Οικονομικών «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, Ενιαίο Μισθολόγιο – Βαθμολόγιο, Εργασιακή Εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015», 13-10-2011.

Κύριε Πρόεδρε, τοποθετήθηκα και χθες επί της αρχής και εξέφρασα τις ριζικές διαφωνίες μου σε πολλά σημεία αυτού του νομοσχεδίου.

Σήμερα θέλω να υπογραμμίσω πως οι όποιες διαρθρωτικές αλλαγές και τομές επιχειρούνται εδω, κυριολεκτικά πνίγονται υπό τη σωρεία των μεγάλων περικοπών και τη «δαμόκλειο σπάθη» της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Πνίγονται από σειρά ανατροπών, ειδικά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και των συλλογικών συμβάσεων.

Θα προχωρήσω πολύ σύντομα σε μια σειρά παρατηρήσεις.

Κατ αρχήν, για το ενιαίο μισθολόγιο. Υπό άλλες συνθήκες και προϋποθέσεις, το ενιαίο μισθολόγιο θα μπορούσε όντως να είναι μια μεγάλη διαρθρωτική τομή. ‘Ομως, για να γίνει ένα μισθολόγιο, κύριοι Υπουργοί, χρειάζονται χρήματα και αυτό το γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν με κάτι τέτοιο. Όταν με τη δημιουργία του μισθολογίου πας να μειώσεις το μισθολογικό κόστος, είναι επόμενο να υπάρξουν προβλήματα. Και εδώ, δυστυχώς, τα προβλήματα για ορισμένους κλάδους, για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, είναι πολύ μεγάλα. Έχουμε εργαζόμενους, οι οποίοι θα υποστούν μείωση μέχρι και 43% στις σημερινές αποδοχές τους και άλλους, για τους οποίους η μείωση αυτή μπορεί να φτάσει το 50%, με βάση τη μισθολογική τους κατάσταση στις 31/12/2009.

 Θέλω, λοιπόν, εδώ να διατυπώσω μια συγκεκριμένη πρόταση και να σας παρακαλέσω να τη λάβετε υπόψη, γιατί η πρόταση που γίνεται με το νομοσχέδιο, δεν καλύπτει το πρόβλημα. Για όσους από την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου έχουν μείωση πάνω από 25%, προτείνω η διαφορά αυτή να κατανεμηθεί ως εξής: Το 25% να καταβληθεί με την ψήφιση του νομοσχεδίου και το υπόλοιπο 75% της διαφοράς να καταβληθεί σε ισόποσες ετήσιες δόσεις, αρχής γενομένης ένα χρόνο μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Αυτό νομίζω ότι θα ανακουφίσει κάπως την κατάσταση. Εαν δεν γίνει, τα πράγματα θα είναι τραγικά.

 Επίσης, συμφωνώ με τις προτάσεις που έκανε ο κ. Μακρυπίδης για τα στεγαστικά δάνεια.

Μια παρατήρηση που νομίζω ότι είναι σημαντική για τα ασφαλιστικά ταμεία –και θέλω ο κ. Κουτρουμάνης να την προσέξει ιδιαίτερα- αφορά στη φορολόγηση του ποσού των υποχρεωτικών ασφαλιστικών εισφορών. Πέραν του ότι φορολογούμε ένα ποσό που δεν αποτελεί διαθέσιμο εισόδημα, από την άλλη δίνουμε πολύ σημαντικό κίνητρο για μια άνευ προηγουμένου εισφοροδιαφυγή. Αυτό πρέπει να φύγει. Πρέπει να το δείτε. Είναι τραγικό λάθος, τη στιγμή που επιχειρείται να χτυπηθεί η εισφοροδιαφυγή.

 Στην παράγραφο 5 του τροποποιημένου άρθρου 31 πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρξει μια διόρθωση, δηλαδή να μπει ότι «δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει το 65% των δαπανών μισθοδοσίας της επιχείρησης…», αντί του «μέσου κατά κεφαλήν κόστους μισθοδοσίας, …του οργανισμού ή της εταιρίας, όπως είχε διαμορφωθεί κατά την 31/12/2009». Αυτή η τροποποίηση που προτείνω, δίνει τη δυνατότητα να μειωθεί το συνολικό κόστος μισθοδοσίας κατά 35%, αλλά μέσα από διαπραγματεύσεις που μπορεί να γίνουν, ώστε η εσωτερική κατανομή να γίνει δίκαια και όχι οριζόντια, όπως προβλέπεται από τη συγκεκριμένη  διάταξη και παράλληλα να διατηρήσει την ισχύ των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Είναι πολύ σημαντικό. Δεν έχει διαφορά για το δημοσιονομικό κόστος, έχει όμως σημαντική διαφορά για τα υπόλοιπα ζητήματα, τα οποία προανέφερα.

 Κλείνω, κύριε Πρόεδρε, με το θέμα της εργασιακής εφεδρείας. Είπα και χθες ότι είναι ένα μέτρο ανάλγητο, εξαιρετικά σκληρό και επώδυνο για εργαζόμενους που κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους και τόνισα ότι δεν αφορά κάποιους που «μπήκαν από το παράθυρο», αφορά εργαζόμενους που αξιοκρατικά κέρδισαν μια θέση εργασίας στον Δημόσιο τομέα. Από εκεί και πέρα, αφού έτσι έχουν έλθει τα πράγματα και νομοθετείται η εφεδρεία, αν και έχω και στο παρελθόν εκφράσει την έντονη διαφωνία μου για αυτό, να παρατηρήσω εδω το εξής. Στο άρθρο 34, στην πρώτη παράγραφο, στο 1β΄, αναφέρει ότι «σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας δεν εντάσσεται εργαζόμενος, του οποίου ο σύζυγος ή η σύζυγος έχει ενταχθεί ήδη σε προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα ή στην εργασιακή εφεδρεία της παρούσας παραγράφου». Δεν εξαιρεί τον άνεργο ή την άνεργο, ενώ εξαιρεί αυτόν που μπορεί να είναι σε εργασιακή εφεδρεία. Θα πρέπει να γίνει εξαίρεση και αυτών με άνεργους συζύγους, γιατί η ανεργία είναι σαφώς χειρότερη από την εργασιακή εφεδρεία.

 Θέλω, επίσης, να ρωτήσω γιατί οι Γενικοί Διευθυντές εξαιρούνται από την εργασιακή εφεδρεία;

 Επίσης, στο άρθρο 34 για την εργασιακή εφεδρεία μιλάτε για βασικό μισθό, για αποδοχές ίσες με το 60% του βασικού μισθού. Ποιος όμως θεωρείται βασικός μισθός;  Έχουμε περιπτώσεις όπου έχει ενσωματωθεί το χρονοεπίδομα και η ΑΤΑ και αλλού όχι. Έτσι, πρέπει να προσδιορίσουμε ποιος θα είναι ο βασικός μισθός. Η εφεδρεία δυστυχώς θεωρείται προειδοποίηση απόλυσης. Εάν τελειώσουν οι 12 μήνες και δεν απορροφηθεί κάποιος, μπορεί να απολυθεί παίρνοντας το ½ της αποζημίωσης που προβλέπει ο νόμος 2112. Από αυτήν αφαιρείται ό,τι έχει πάρει από την εφεδρεία. Δηλαδή, δεν μένει τίποτα. Η πρόβλεψη αυτή θα πρέπει να απαλειφθεί.

Ακόμα, για τους εργαζόμενους που κατά την διάρκεια της εφεδρείας αποκτούν δικαίωμα συνταξιοδότησης, δεν προβλέπεται ποιος φορέας θα τους καταβάλει  την προβλεπόμενη, λόγω της απόλυσης, αποζημίωση, που είναι το 40% της νόμιμης αποζημίωσης. Από πού θα το πάρουν;