Ομιλία του βουλευτή Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ κ. Δημήτρη Κουσελά κατά τη συζήτηση, στην Ολομέλεια της Βουλής, του σ.ν. του Υπουργείου Οικονομικών «Μεταρρύθμιση Ασφαλιστικού Συστήματος του Δημοσίου και συναφείς διατάξεις». 14-7-2010.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Δημοσίου συζητείται σήμερα υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, πρώτα απ’ όλα στο πλαίσιο των μεγάλων ελλειμμάτων που δημιουργήθηκαν επί σειρά ετών και τα οποία σχετίζονται με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Και βέβαια, τη χαριστική βολή την έδωσε το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων, στο πλαίσιο του οποίου χάθηκαν εκατομμύρια για τα ασφαλιστικά ταμεία.

Η συζήτηση γίνεται στο πλαίσιο του Μνημονίου που αναγκάστηκε η χώρα μας και η Κυβέρνηση να υπογράψει, για να αποφύγει τη χρεοκοπία στην οποία μας οδήγησαν οι πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας.

Τέλος, αυτή η συζήτηση γίνεται στο πλαίσιο των δυσμενών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αποφάσεων που βέβαια είναι απότοκες των εγκληματικών αμελειών της Νέας Δημοκρατίας. Θα έλεγα ότι ήταν συνειδητή τους επιλογή να αφήσουν τα πράγματα να οδηγηθούν εδώ που οδηγήθηκαν.

Είναι, λοιπόν, φυσικό να μιλάμε για ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο έκτακτης ανάγκης, ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο με, πράγματι, επιλογές επώδυνες για τους ασφαλισμένους, με μεγάλες ανατροπές στον προγραμματισμό της ζωής πολλών οικογενειών. 

Η Κυβέρνηση αναγκάζεται να πάρει μία σειρά από μέτρα, μέτρα που βέβαια, κύριε Σαμαρά, την υπογραφή τους την έχει η δική σας παράταξη, η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, η οποία διαμόρφωσε το σημερινό πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε,  στις περιόδους της δικής της διακυβέρνησης. Και αναφέρομαι στην περίοδο 1990 – 1993 και στην πρόσφατη περίοδο, κατά την οποία κυριολεκτικά ξεθεμελίωσε την κοινωνική ασφάλιση.

Τι να πρωτοθυμηθούμε, αγαπητοί συνάδελφοι; Τον νόμο Σιούφα και Σουφλιά την περίοδο 1990 – 1993, τον 1902 και τον 2084 ή τον νόμο της κας Πετραλιά στη βάση του οποίου οδηγήθηκαν όλα τα ταμεία στο ΙΚΑ, χωρίς από την άλλη πλευρά να υποχρεωθούν και να καταβάλουν τις υποχρεώσεις στο ΙΚΑ, χαρίζοντας δισεκατομμύρια είτε στις τράπεζες, είτε αλλού;

Είναι δυνατόν να μιλάτε για τη δεκαετία του ’80, όταν από το 1953 μέχρι το 1982 τα ασφαλιστικά ταμεία με αναγκαστικό διάταγμα ήταν υποχρεωμένα να έχουν τις καταθέσεις τους στην Τράπεζα της Ελλάδος με 4% επιτόκιο, τη στιγμή που ο πληθωρισμός έτρεχε, εκείνη την περίοδο, με 20% και 30%;  

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν εκείνος που έδωσε τη δυνατότητα στα ασφαλιστικά ταμεία για πρώτη φορά να επενδύσουν σε έντοκα γραμμάτια του δημοσίου, σε ομόλογα και μετοχές μέχρι 25% και να αξιοποιήσουν την περιουσία τους;

Πιστεύει άραγε ο κ. Σαμαράς ότι έχουν τόσο ασθενή μνήμη οι Έλληνες πολίτες; Πιστεύει, δηλαδή στον κ. Μητσοτάκη, που κατά τα άλλα τον αντιμάχεται, σε ό,τι αφορά στο θέμα της μνήμης;  

Είναι γεγονός, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι οι συνέπειες των διατάξεων του ασφαλιστικού νομοσχεδίου είναι πιο επώδυνες των δημοσιονομικών μέτρων, γιατί τα δημοσιονομικά μέτρα μπορεί, στο πλαίσιο μίας σωστής οικονομικής διαχείρισης και ανάπτυξης, να αρθούν. Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό είναι δύσκολο να αρθούν. Έτσι αυτό που πρέπει εδώ να προσέξουμε είναι το τοπίο των δικαιωμάτων που διαμορφώνουμε για τη νέα γενιά. Τη νέα γενιά στην οποία χρωστάμε πολλά και δεν δικαιούμαστε οι παλαιότεροι να τους κάψουμε τα φτερά. Δεν μπορεί οι νέοι άνθρωποι, τα νέα παιδιά να είναι πολίτες περιορισμένων δικαιωμάτων.

Γι’ αυτό, κύριε Υπουργέ, επιμένω και εγώ και άλλοι συνάδελφοι όλο αυτό το διάστημα να εξαντλήσει η Κυβέρνηση κάθε περιθώριο για βελτιώσεις που θα κάνουν πιο δίκαιο και πιο βιώσιμο το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Να αφήσουμε τις πόρτες ανοιχτές για το μέλλον, τουλάχιστον, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, να βελτιωθεί αυτό το νομοσχέδιο.

Από τη στιγμή που ο δημόσιος και ιδιωτικός τομέας ενοποιούνται και αυτό όντως είναι μία πολύ μεγάλη τομή, θα έπρεπε οι ευεργετικές διατάξεις του ενός τομέα να διαχυθούν και στον άλλο. Το λέω αυτό με αφορμή δύο ζητήματα. Τις ευνοϊκές διατάξεις που ισχύουν για τους πριν την 1-1-1983, για τις ΔΕΚΟ, τον δημόσιο τομέα και τις τράπεζες και δεν ισχύουν για τον ιδιωτικό τομέα και τα 40 έτη, χωρίς όριο ηλικίας, που θα έπρεπε να ισχύει για όλους.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όλο αυτό το χρονικό διάστημα υπήρξε ένας διάλογος. Διάλογος και μέσα στα θεσμικά όργανα και με τους φορείς. Η Κυβέρνηση μετά από το διάλογο αυτό έχει προβεί, ήδη, σε ορισμένες βελτιώσεις. Πιστεύω, κύριε Υπουργέ, ότι υπάρχουν ακόμα ορισμένα πράγματα που θα μπορούσαν μέχρι το τέλος αυτής της συζήτησης να διορθωθούν.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στις μητέρες με ανήλικα παιδιά. Είναι γνωστή η προσπάθεια της Κυβέρνησης να υπάρξει ένα μεταβατικό διάστημα δέκα ετών, που δεν έγινε αποδεκτό από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ζήτησα και εγω και άλλοι συνάδελφοι από τη στιγμή που δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αυτό, να προβλεφθούν ορισμένα πλασματικά, επιπλέον, χρόνια για τις μητέρες με ανήλικα παιδιά, για κάθε ένα παιδί. Να δίνουν τη δυνατότητα ανάλογα με τα παιδιά που έχουν να κλιμακωθούν αυτά τα πλασματικά χρόνια και να κάνουμε, αν θέλετε, πιο υποφερτό αυτό το μεγάλο πρόβλημα, αυτήν την απότομη, την επώδυνη αλλαγή των δεκαπέντε ετών μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.

Δεύτερον, ζήτησα και στην Επιτροπή να διευρυνθεί η βάση των συντάξιμων αποδοχών με τη συμμετοχή μιας σειράς επιδομάτων. Είναι κάτι που δεν αφορά μόνο στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, μπορεί να το κάνετε και αύριο, στο πλαίσιο της συζήτησης και της αλλαγής του μισθολογίου στον δημόσιο τομέα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, γιατί οι μειώσεις στον δημόσιο τομέα είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Τρίτο, σχετικά με τους ένστολους των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και του Πυροσβεστικού Σώματος έχουν γίνει, ήδη, κάποιες βελτιώσεις. Παραμένουν, όμως, κάποια ζητήματα, κάποια προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπισθούν. Η πρόταση που γίνεται γι’ αυτούς που έχουν μπει πριν από το 1996 για 3/35 κάθε χρόνο, είναι μία πρόταση την οποία πρέπει να εξετάσετε.