Με μεγάλη χαρά σας καλωσορίζω στη σημερινή μας εκδήλωση.

Η εκπροσώπηση σε ανώτατο επίπεδο των πολιτικών και των κοινωνικών φορέων της χώρας μας, η παρουσία όλων σας εδώ σήμερα, μου επιτρέπουν να είμαι αισιόδοξος για τις εξελίξεις στο ευαίσθητο αλλά και κρίσιμης σημασίας θέμα που καλούμαστε να αναδείξουμε και να αντιμετωπίσουμε σ’ αυτή την ημερίδα.

Σας καλέσαμε για να συζητήσουμε και να προβληματισθούμε για τη δημοκρατία στους χώρους δουλειάς.

Βέβαια, η δημοκρατία στη χώρα μας θεωρείται δεδομένη.

Βέβαια, η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, παρά τη μια ή την άλλη κριτική που θα μπορούσε να της γίνει, είναι ομαλή.

Κι όμως, όλοι γνωρίζουμε πως στο έδαφος της δημοκρατίας – πολλές φορές και στο όνομά της- αναπτύσσονται πρακτικές που κατάφωρα την αντιστρατεύονται.

Κι έρχονται στιγμές που μικρά ή μεγάλα γεγονότα λειτουργούν ως «καμπανάκι κινδύνου» για τη δημοκρατική νομιμότητα και τους θεσμούς της.

Στον ευρύτερο πολιτικό χώρο είχαμε πρόσφατα τέτοια κρούσματα, στα οποία σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και η κοινωνία έδωσαν τη δέουσα απάντηση.

Αλλά και στο χώρο το δικό μας, στις επιχειρήσεις και στους χώρους δουλειάς, γινόμαστε μάρτυρες, τα τελευταία χρόνια, προκλητικών παρεμβάσεων της εργοδοσίας.

Παρεμβάσεων που στοχεύουν στο φίμωμα και στη διάλυση κάθε αυτόνομης συνδικαλιστικής παρουσίας και δράσης.

Η υγιής συνδικαλιστική έκφραση που θέλει να υπηρετήσει και να προασπίσει αυθεντικά, χωρίς δουλείες και εξαρτήσεις, τα συμφέροντα των εργαζομένων υπονομεύεται, κατασυκοφαντείται και διώκεται.

Κι όμως, ζούμε σε μια χώρα που έχει Σύνταγμα, νόμους, συλλογικές διαδικασίες πληροφόρησης, διαβούλευσης και διαπραγμάτευσης, θεσμούς συμμετοχής των εργαζομένων, θεσμούς κοινωνικού διαλόγου, συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων.

Φαίνεται πως αυτό ακριβώς το θεσμικό πλαίσιο, τους νόμους και τους θεσμούς, που αντανακλούν το ευρωπαϊκό –ακριβώς- κοινωνικό κεκτημένο και την ομαλότητα των εργασιακών σχέσεων, ορισμένοι εργοδότες επιμένουν επιδεικτικά να το αγνοούν.

Ετσι η αυθαιρεσία, η καταχρηστική άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος, η αδιαφάνεια, η παραβίαση των νόμων και των θεσμών, η έλλειψη αρχών και κριτηρίων σε ουσιώδη για τον εργαζόμενο θέματα αλλά και στην ίδια την άσκηση του συνδικαλιστικού του δικαιώματος επιχειρείται να αναδειχθεί σε πρότυπο αποτελεσματικής διοίκησης και εργασιακής ομαλότητας «με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια”.

Φαίνεται πως για ορισμένους εργοδότες, το μόνο αποδεκτό πρότυπο κοινωνικού διαλόγου είναι να συνομιλούν με εκπροσώπους των εργαζομένων της αρεσκείας και της επιλογής τους, σαν να είχαν τον ίδιο τους τον εαυτό στον καθρέπτη!

‘Ετσι φτάνουμε στο σημείο σε μια σειρά εργασιακούς χώρους να απαγορεύεται η διακίνηση ανακοινώσεων και υλικού ακόμα και της ΟΤΟΕ. Ο στόχος είναι προφανής: οι εργαζόμενοι να παραμείνουν στο σκοτάδι ακόμα και για στοιχειώδη δικαιώματά τους, εκείνα που αφορούν στον τρόπο αμοιβής, στο νόμιμο ωράριο, στην πληρωμή υπερωριών, στα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, στην υπηρεσιακή τους εξέλιξη.

Ακόμα, η συμμετοχή και η ενασχόληση με τα κοινά, έξω από τα πλαίσια και τις μορφές εκπροσώπησης που ευλογεί ο εργοδότης φαίνεται πως «βλάπτει σοβαρά την υγεία» των εργαζομένων! Κι αυτό είναι μια σκληρή πραγματικότητα για όσους θελήσουν να έχουν συμμετοχή, ρόλο και δράση στις συνδικαλιστικές διαδικασίες: θα αντιμετωπίσουν απειλές, μεταθέσεις, εκβιασμούς για την υπηρεσιακή τους εξέλιξη, θα τεθεί σε κίνδυνο ακόμα και η απασχόλησή τους!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη αντιμετώπιση της άλλης άποψης που εξέφρασε ο αν/τής Γ.Γ. της ΟΤΟΕ Δημήτρης ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, για τους λόγους που οδήγησαν σε αποτυχία την εξαγγελθείσα συγχώνευση ΕΤΕ και ALPHABANK, ασκώντας το δημοκρατικά αναφαίρετο δικαίωμά του να δημοσιοποιήσει στους εργαζόμενους και στους έλληνες πολίτες την άποψή του.

Αυτό θεωρήθηκε έγκλημα. Και κάποιοι έσπευσαν να προβούν σε δημόσια καταδίκη του και να ανακοινώσουν τη διαγραφή του από ένα σωματείο στο οποίο εκλέγεται επί 20 συνεχή χρόνια, προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι κάθε παρόμοια φωνή θα έχει την ίδια αντιμετώπιση.

Το μήνυμα είναι σαφές και απευθύνεται στους εργαζόμενους του χώρου με ένα στόχο: τρομοκρατία, χειραγώγηση, σιωπή.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οι αντίστοιχοι εργοδότες θέλουν ουσιαστικά δυο πράγματα:

• Ή να μην υπάρχει καθόλου σωματείο

• Ή το σωματείο να ευθυγραμμίζεται με τους δικούς τους στόχους και επιδιώξεις.

 

Για το τι ακριβώς συμβαίνει στο χώρο της ALPHABANK ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Αλλά, όπως είπαμε, το πρόβλημα είναι ευρύτερο, πόσο μάλλον όταν αυτά συμβαίνουν το έτος 2002, σε μια χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα και θεσμούς.

Η δημοκρατική λειτουργία, η διαφάνεια, η ανεξαρτησία και η ομαλότητα κατακτήθηκαν σε δύσκολους καιρούς και με μεγάλους αγώνες από το σ.κ.

Παρά τη δεδομένη συμβολή όλων των πολιτικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών παρατάξεων στη δημοκρατική εξυγίανση του σ.κ, τέτοια κρούσματα, τέτοιες πρακτικές δεν μας επιτρέπουν να εφησυχάζουμε.

Είναι «καμπανάκι» που πρέπει να συνεγείρει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

Ιδίως όταν τέτοιες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις επιτείνουν ένα ήδη βαρύ σκηνικό όπου οι πιέσεις, οι ολοκληρωτικές αντιλήψεις και πρακτικές και οι κάθε λογής απόπειρες παρέμβασης στη συνδικαλιστική αυτονομία και ανεξαρτησία αποτελούν στοιχεία της καθημερινότητας.

Η υπόθεση της δημοκρατικής νομιμότητας στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, της γνήσιας αντιπροσώπευσης, της ελεύθερης έκφρασης, το ανεμπόδιστο δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι, η άρνηση αυθαίρετων διοικητικών κυρώσεων δεν αφορά απλά έναν εργαζόμενο συνδικαλιστή.

• Αφορά την ποιότητα του συνδικαλισμού που θέλουμε σε μια δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία.

• Αφορά το κύρος και την οντότητα των θεσμών και των ελευθεριών που εμείς υπηρετούμε. Ιδίως όταν αυτές αποτελούν, καθώς λέμε, το «τρίτο βάθρο της Δημοκρατίας».

Σ’ αυτή την προσπάθεια σας καλούμε να συμβάλλετε, με τη βεβαιότητα ότι βοηθάτε στη σωστή λειτουργία των δημοκρατικών μας θεσμών.

Στην εξέλιξη των εργασιών της ημερίδας μας σας καλούμε να καταθέσετε τις απόψεις και τις προτάσεις σας και βεβαίως να αναλάβετε εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα ενισχύουν την επίτευξη του κοινού μας στόχου:

Πολλοί ίσως να σκέφτεστε ότι συζητάμε για το «αυτονόητο».

Καλό όμως είναι να θυμόμαστε ότι οι μεγαλύτεροι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες έγιναν, ακριβώς, για το «αυτονόητο» !

Σας ευχαριστώ