ΟΜΙΛΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΣΕΛΑ
ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Ο.Τ.Ο.Ε.

ΣΤΟ 30^o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

Αθήνα, 17 Μαρτίου 2001

 «Εμείς, αδελφέ μου, δεν τραγουδάμε να χωρίσουμε τον κόσμο. Τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι, συναδέλφισσες και συνάδελφοι των ξένων αντιπροσωπειών, οι στίχοι αυτοί του μεγάλου μας εθνικού, κοινωνικού ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου, από το "Καπνισμένο Τσουκάλι" είναι σήμερα περισσότερο επίκαιροι παρά ποτέ.

Σε μια εποχή, που η πτώση των οικονομικών συνόρων, η ραγδαία αξιοποίηση της νέας τεχνολογίας και της πληροφορικής, η αύξηση του ανταγωνισμού, δημιουργούν νέα δεδομένα και νέα προβλήματα για τον κόσμο της εργασίας.

Σε μια περίοδο, όπου τα μεγάλα ζητήματα, του ασφαλιστικού, της ανεργίας, της διεκδίκησης των νέων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της ανακατανομής του εισοδήματος, είναι μπροστά μας και ανοιχτά, σε αυτή την εποχή, το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας, δεν έχει άλλη επιλογή, παρά την επιλογή της χάραξης μιας ενωτικής στρατηγικής, το χτίσιμο ενός μεγάλου μετώπου, του μετώπου της εργασίας, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ενός μετώπου εργασίας, μέσα από τη διαφορετικότητα και την πολυχρωμία. Ενός μετώπου εργασίας που θα συσπειρώνει, θα κινητοποιεί και θα δίνει όραμα στον εργαζόμενο, στο νέο, στον άνεργο και στο συνταξιούχο.

Ενός μετώπου εργασίας, που θα ενώνει και θα συντονίζει τα βήματά μας, με εκείνα του ευρωπαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος.

Οι μεγάλοι στόχοι, που αφορούν:

• στην   πραγματική σύγκλιση,

• στη   μείωση του χρόνου εργασίας στις 35 ώρες, χωρίς μείωση των
          αποδοχών,

• στην υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας
         σε ευρωπαϊκό επίπεδο,

• στην αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος της ανεργίας
          αλλά και των νέων μορφών εργασίας, μέσα από την προώθηση
          κοινωνικών ρητρών,

πρέπει να μπουν για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην ημερήσια διάταξη.

 Όμως, αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι, για να προχωρήσουμε σε μια τέτοια στρατηγική, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ορισμένα δεδομένα. Πρέπει να διαμορφώσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις, που θα οδηγούν σε μια τέτοια στρατηγική.

Και ο πρώτος όρος είναι η παραπέρα ενίσχυση της αυτονομίας του συνδικαλιστικού κινήματος και η υπέρβαση της παραταξιοποίησης. Αυτονομία από την κυβέρνηση, αυτονομία από τα πολιτικά κόμματα, αυτονομία από τους εργοδότες και από την εργοδοσία.

Γιατί το φαινόμενο των εργοδοτικών σωματείων, έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις, το τελευταίο χρονικό διάστημα. Και στον τομέα αυτό, στον τομέα της αυτονομίας, έγιναν μεγάλα και σοβαρά βήματα από την πλευρά μας, από την πλευρά της ΠΑΣΚΕ, που αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού κινήματος.

Βήματα όμως που δεν τα ακολούθησαν όλοι, δυστυχώς. Γιατί υπάρχουν ακόμα ορισμένοι οι οποίοι επιμένουν σε πολιτικές, που κρατούν το συνδικαλιστικό κίνημα, καθηλωμένο σε λογικές του παρελθόντος.

Σε λογικές που διχάζουν και δεν ενώνουν. Και ακούσαμε πολλά τις προηγούμενες μέρες και θα ακούσουμε ακόμη, μέχρι το κλείσιμο το συνεδρίου. Αλλά πρέπει ειλικρινά να αναρωτηθούμε όλοι. Αλήθεια ποιοι και εξ ονόματος τίνος κρίνουν, τι εξυπηρετεί σήμερα με τον πιο αυθεντικό τρόπο τα συμφέροντα των εργαζόμενων;

Ποιοι αλήθεια μπορούν να δικάζουν και να καταδικάζουν αγωνιστές, αγώνες, συνδικάτα ολόκληρα με ιστορικές διαδρομές και να τραβούν ανάμεσά μας διαχωριστικές γραμμές;

Υπάρχουν όμως και άλλοι που λένε και σωστά, να συνεννοηθούμε. Την ίδια στιγμή όμως δηλώνουν ότι θα καταψηφίσουν τον απολογισμό της απερχόμενης διοίκησης, απολογισμό στον οποίο βέβαια συμμετείχαν.

Εμείς δεν θα ακολουθήσουμε αυτές τις πρακτικές.

Η δεύτερη προϋπόθεση, αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι, για την ακολούθηση αυτής της στρατηγικής, είναι η λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος με όρους βάσης. Η δημιουργία δηλαδή σήμερα κινήματος βάσης.

Η γραφειοκρατία, η διαμεσολάβηση, οι συγκεντρωτικές δομές και λειτουργίες, πρέπει επιτέλους να αποτελέσουν παρελθόν. Και στο καταστατικό συνέδριο, στο οποίο αναφέρθηκε ο Πρόεδρος στην ομιλία του, αυτά τα ζητήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν οριστικά.

Τα συνδικάτα πρέπει να πάνε κοντά στους εργαζόμενους. Δεν μπορεί σήμερα να είμαστε στρατηγοί χωρίς στρατό. Να τους ενημερώσουν σωστά, να συζητήσουμε μαζί τους και να τους στηρίξουμε στα καθημερινά τους προβλήματα, στις συνθήκες δουλειάς, στην εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της εργατικής νομοθεσίας.

Ο κίνδυνος, αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι, ακύρωσης στην πράξη, κάθε κανόνα, νόμου ή συλλογικής συμφωνίας από τους εργοδότες και η επιβολή νόμων της ζούγκλας και της αυθαιρεσίας, είναι πολύ περισσότερο υπαρκτός από κάθε άλλη φορά σήμερα, αν εμείς δεν κάνουμε το καθήκον μας.

Όμως ευθύνες, και μάλιστα πάρα πολύ μεγάλες, τις μεγαλύτερες γι αυτά τα ζητήματα, τις έχει η ίδια η κυβέρνηση. Που πρέπει να ενεργοποιήσει το σώμα επιθεωρητών εργασίας, πρέπει να αναγκάσει, μέσα από την επιβολή παραπέρα κυρώσεων, τους εργοδότες, να σεβαστούν τις υποχρεώσεις τους, να σεβαστούν τους νόμους και τις συλλογικές συμβάσεις.

Αυτή τη στρατηγική πιστεύω ότι πρέπει να ακολουθήσουμε, με συγκεκριμένους στόχους, με παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες, και θα της εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική αποδοχή.

Αυτή η στρατηγική είναι στρατηγική νίκης και μπορεί να οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα σε αποτελεσματικότητα. Η άλλη στρατηγική, που ακολουθούν ορισμένοι και ανέφερα πριν, είναι στρατηγική ήττας, είναι στρατηγική διάσπασης.

Και θέλω, ολοκληρώνοντας, να αναφερθώ στον πρώτο μεγάλο στόχο, το πρώτο ζήτημα που έχουμε μπροστά μας, που είναι το ασφαλιστικό. Η τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ήταν κατά τη γνώμη μου, μια πολιτική παρέμβαση πρώτου μεγέθους, σε αυτό το ζήτημα.

Μια παρέμβαση που, από πλευράς του συνδικαλιστικού κινήματος, πρέπει να αξιοποιηθεί σωστά. Συμπυκνώνονται μέσα από αυτή την τοποθέτηση, με τον καλύτερο τρόπο, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το ασφαλιστικό πρόβλημα και δίνονται κατευθύνσεις.

Προβλήματα που δεν είναι προβλήματα παροχών, αλλά προβλήματα χρηματοδότησης και πόρων για το ασφαλιστικό σύστημα. Άρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν με τις γνωστές ταμειακές και εισπρακτικές λογικές του παρελθόντος.

Που δημιούργησαν εργαζόμενους και συνταξιούχους πολλών ταχυτήτων. Που αύξησαν τα όρια ηλικίας, μείωσαν τις συντάξεις, ενώ δεν έδωσαν λύση στο πρόβλημα. Δεν μπορεί λοιπόν να αντιμετωπιστούν με αυτές τις συνταγές τα προβλήματα.

Πρέπει να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια των προτάσεων, που η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας ήδη έχει πάρει θέση και έχει αποφασίσει στα πλαίσια των προτάσεων, που μια σειρά από Ομοσπονδίες έχουν προτείνει.

Κι εδώ ανοίγω μια μικρή παρένθεση και θέλω να πω ότι η ΟΤΟΕ, της οποίας έχω την τιμή να ηγούμαι, έχει διαμορφώσει μια σειρά από συγκεκριμένες προτάσεις, στα πλαίσια της λογικής της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, στα πλαίσια της λογικής που ανέφερα.

Το Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Τραπεζοϋπαλλήλων, με τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου και αυτόνομου πυλώνα, από τον οποίον θα εξαρτώνται οι εργαζόμενοι (όπως το Ταμείο της Εμπορικής) και την ένταξη στο ΙΚΑ στο σκέλος της Κύριας Σύνταξης, στοχεύει σε δύο πράγματα, που κατά τη γνώμη μας πρέπει να είναι οι στόχοι, συνολικότερα του συνδικαλιστικού κινήματος.

• Πρώτον η προστασία των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων
  και

• Δεύτερον η δημιουργία μιας υγιούς και βιώσιμης κατάστασης, που θα δώσει τη δυνατότητα και στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχους, να πάρουν με σιγουριά και ασφάλεια τη σύνταξή τους.

Όμως, δε χρειάζονται μόνο θέσεις. Πρέπει να αγωνιστούμε, ενωμένα και συντονισμένα. Η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει, ότι αν επιχειρήσει να κινηθεί στις γνωστές λογικές του 90-92, θα βρει μπροστά της ένα τείχος. Και το δρόμο αυτό τον έδειξε η μεγάλη 48ωρη απεργία, η συγκέντρωση και η πορεία που πραγματοποίησαν πριν από λίγες μέρες οι τραπεζοϋπάλληλοι.

Έτσι λοιπόν, πιστεύω ότι πρέπει να προχωρήσουμε. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής, η οποία δοκιμάστηκε εδώ και 20 χρόνια, ζητάμε την ψήφο σας. Μιας στρατηγικής ενότητας, δράσης και αγώνα. Για ένα καλύτερο αύριο για τους εργαζόμενους, για μας και τα παιδιά μας.

Σας ευχαριστώ.