Συνέντευξη
Δημήτρη Κουσελά, Προέδρου Ο.Τ.Ο.Ε.
στην Εφημερίδα «Φωνή»

Αθήνα, 16 Μαΐου 2001

Ερώτηση 1^η: Οι προτάσεις της Κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό κατάφεραν να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους γύρω από τα συνδικάτα και μετά από πάρα πολλά χρόνια να δούμε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, που θυμίζουν τις παλιές δόξες του συνδικαλιστικού κινήματος. Μπορούσε να αποφευχθεί αυτή η σύγκρουση;

Απάντηση: Είναι γεγονός ότι τόσο το περιεχόμενο των προτάσεων της κυβέρνησης όσο και η διαδικασία που ακολουθήθηκε έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στη συσπείρωση των εργαζομένων και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Το μέγεθος δηλαδή της επίθεσης στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα αλλά και η αλαζονεία στον τρόπο χειρισμού του μεγάλου αυτού θέματος.

Εξ’ ίσου σημαντικό ρόλο όμως, στη συσπείρωση των εργαζομένων έπαιξαν και τρία άλλα ζητήματα.

• η ενότητα και αποφασιστικότητα των συνδικάτων,

• η αυτονομία τους από την κυβέρνηση και τα κόμματα και

• η διαμόρφωση τεκμηριωμένων προτάσεων και λύσεων.

Αυτούς τους παράγοντες δεν πρέπει ούτε να τους υποτιμούμε ούτε να τους υποβαθμίζουμε.

Η σύγκρουση θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν η κυβέρνηση έμπαινε εξ’ αρχής σε άλλη λογική, σε άλλη φιλοσοφία για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Από τη στιγμή που ακολούθησε τη γνωστή ταμιακή και εισπρακτική λογική της περιόδου 1990-92 η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη.

Ερώτηση 2^η: Ζητήσατε να αποσύρει η κυβέρνηση τα «προαπαιτούμενα» για να προσέλθετε στο διάλογο. Όμως οι προτάσεις του ΙΝΕ ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, θέτουν «προαπαιτούμενα» από πλευράς εργαζομένων. Πόσο αυτό θα βοηθήσει σε έναν εποικοδομητικό διάλογο;

Απάντηση: Για να έχει αξία ο διάλογος πρέπει να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο με βάση το οποίο θα μπορεί να υπάρξουν κοινωνικά αποδεκτές λύσεις. Λύσεις που θα οδηγούν στην διαμόρφωση ενός Δημόσιου Κοινωνικού Ασφαλιστικού Συστήματος, υγιούς, που θα προστατεύει και δεν θα περικόπτει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των ασφαλισμένων.

Ζητήσαμε λοιπόν δύο βασικά πράγματα.

• Να υπάρξει συγκεκριμένη δέσμευση για διευρυμένη τριμερή χρηματοδότηση, γιατί εάν δεν υπάρξει χρηματοδότηση το πρόβλημα δεν λύνεται.

Δυστυχώς, τα αποθεματικά των Ταμείων την περίοδο 1952-1982 καταληστεύτηκαν και αυτά που υπάρχουν σήμερα είναι ελάχιστα και θα εξανεμιστούν μέχρι το 2005 εάν δεν μπουν νέοι πόροι.

• Να μην επανέλθουν με οποιοδήποτε τρόπο προτάσεις που αφορούν στη μείωση των συντάξεων και στην αύξηση των ορίων ηλικίας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να συζητά γύρω από τέτοια ζητήματα.

Ερώτηση 3^η: Αν η κυβέρνηση δεν αποδεχθεί ορισμένα τουλάχιστον από αυτά, τα συνδικάτα θα καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου;

Απάντηση: Τα συνδικάτα έχουν αγωνιστεί για να υπάρχει διάλογος και δημοκρατία στη χώρα μας. Στο βαθμό που διαμορφωθεί το πλαίσιο που ανέφερα θα υπάρξει διμερής συζήτηση και διαπραγμάτευση.

Ερώτηση 4^η: Τι κατά τη γνώμη σας μπορεί να γίνει ώστε οι εργαζόμενοι να μην απολέσουν τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα ή τουλάχιστον τα σημαντικότερα από αυτά και να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα μετά από μερικά χρόνια;

Απάντηση:

• Να προχωρήσουν οι προτάσεις της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, της Ο.Τ.Ο.Ε. και των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

• Να υιοθετηθεί γενικευμένα η τριμερής χρηματοδότηση.

• Να μπουν στο σύστημα οι ανασφάλιστοι έλληνες και ξένοι εργάτες που σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας ανέρχονται στο 1.000.000 και που σταδιακά η είσοδός τους θα δημιουργήσει εισροές 1 τρις περίπου το χρόνο.

• Να υπάρξει σωστή διαχείριση της περιουσίας των Ταμείων με κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο που υπολογίσαμε ότι θα αποδώσει άλλα 200 δις περίπου το χρόνο.

• Να ολοκληρωθεί η μηχανογράφηση του ΙΚΑ και του συστήματος συνολικότερα και να παταχθεί η εισφοροδιαφυγή που θα αποφέρει άλλα 300 δις το έτος.

• Να προχωρήσει η αναμόρφωση της δομής και της λειτουργίας της Κοινωνικής Ασφάλισης και να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα της πολυδιάσπασης και των εκατοντάδων ταμείων.

Εμείς ως τραπεζοϋπάλληλοι έχουμε κάνει πολύ σοβαρή δουλειά στον τομέα αυτόν.

Έχουμε επεξεργαστεί επιστημονικά προτάσεις για τη δημιουργία ενός Ταμείου Ασφάλισης για όλους τους τραπεζοϋπαλλήλους που είναι ενταγμένο στην παραπάνω φιλοσοφία και δίνει τη δυνατότητα της βιωσιμότητας αλλά και της προστασίας των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, χωρίς αυτό να γίνεται σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας.