Εφημερίδα ΘΑΡΡΟΣ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ   2009
ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ…

Οι πολίτες της χώρας μας βιώνουν σήμερα μια χωρίς προηγούμενο εγκληματικότητα και μια πρωτόγνωρη έξαρση της βίας.

Καθημερινά  κακοποιείται βάναυσα η προσωπική ελευθερία του Έλληνα πολίτη, αφού δεν αισθάνεται πλέον ασφαλής να  κινηθεί ελεύθερα, να κάνει τις συναλλαγές και να αναπτύξει τις δραστηριότητές του. Το σπίτι του δεν είναι πλέον το ασφαλές καταφύγιό του. Στο δρόμο, στο σπίτι, στο χώρο της δουλειάς, πλήττονται θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά του δικαιώματα : το άσυλο της κατοικίας, το δικαίωμα της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, η οικιακή  ειρήνη, η ιδιοκτησία.

Ωστόσο, πολύ μικρή σημασία φαίνεται να αποδίδεται σήμερα στην αξία των δικαιωμάτων αυτών, κι ας κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα και τους Νόμους, αφού η Κυβέρνηση τα έχει υποβαθμίσει, αν όχι ακυρώσει, με την εγκληματική της απραξία. Δεν αναζητά λύσεις για την πάταξη της εγκληματικότητας. Ακόμα και τα ελάχιστα μέτρα που παίρνει, είναι αποσπασματικά, αναποτελεσματικά και ατελέσφορα.

Στην πραγματικότητα, όπως και σε τόσα άλλα θέματα, η Κυβέρνηση αφήνει τον πολίτη στην τύχη του, να ζει  με τον φόβο και την ανασφάλεια, να οχυρώνεται (αν και εφόσον το μπορεί) σε σπίτια -φρούρια, καταφεύγοντας ακόμα και σε πράξεις παράνομες και επικίνδυνες, όπως η αυτοάμυνα και η αυτοδικία.

Το ηλεκτρονικό έγκλημα ανθίζει ανεξέλεγκτο. Η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία δεν είναι πια αυτή που ήταν.

Η κατάσταση έχει ολοφάνερα ξεφύγει. Ακόμα και εκκλησίες έγιναν στόχος εμπρηστικών μηχανισμών. Το πρόσφατο και ακραίο κρούσμα νεανικής παραβατικότητας, στις Σχολές του ΟΑΕΔ, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Και όμως, η νεολαία μας γεννιέται υγιής και αξιώνει να ζήσει με ασφάλεια και προοπτική, όχι να υφίσταται πρώτη τις συνέπειες της κρίσης, την αύξηση της ανεργίας, μια πρωτοφανή αβεβαιότητα για το μέλλον της, μαζί με καταιγισμό μηνυμάτων βίας και αδικίας  στην καθημερινότητά της.  

Χρέος όλων μας, γονιών, εκπαιδευτικών, πολιτικών και κυρίως της Κυβέρνησης είναι να απορροφήσουμε τους κραδασμούς που δοκιμάζουν τις αντοχές των νέων, συχνά εξωθώντας τους σε παραβατική συμπεριφορά.  

Παρ’ ότι η καταπολέμηση της εγκληματικότητας είναι ζήτημα εθνικής σημασίας, η αδιαφορία της Κυβέρνησης είναι πρωτοφανής.

Στην προσπάθειά της να συγκαλύψει την αδυναμία της να αντιμετωπίσει την κατάσταση και να λειτουργήσει, όπως οφείλει,  ως εγγυητής της προστασίας των δικαιωμάτων του πολίτη, ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου, η Κυβέρνηση εξακολουθεί να παίζει ένα στείρο παιχνίδι, επικαλούμενη δήθεν ομοιότητες και προβαίνοντας σε ταυτίσεις των σημερινών εγκληματικών περιστατικών με εγκλήματα που διαπράττονταν στη χώρα μας κατά το παρελθόν.

Κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η καθημερινότητα των πολιτών έχει παραβιαστεί, με τους διαρρήκτες και  λοιπούς εγκληματίες να αλωνίζουν τη ζωή, την περιουσία, την ελευθερία τους.

Κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως οι ηλικιωμένοι συμπολίτες μας, ιδίως αυτοί που ζουν μόνοι, αισθάνονται ουσιαστικά ανήμποροι μπροστά στην εγκληματικότητα που καθημερινά τους απειλεί.

Κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως η δημόσια τάξη έχει σοβαρά διασαλευθεί, οι μηχανισμοί αστυνόμευσης αποδιαρθρωθεί ελέω (κομματικής) «επανίδρυσης του Κράτους», ο δε ρόλος της Αστυνομίας έχει συστηματικά υποβαθμιστεί και συρρικνωθεί.

Κάνει, τέλος, πως δεν καταλαβαίνει ότι με τις επιλογές και τις παραλείψεις της, οι αστυνομικοί παραμένουν ουσιαστικά αθωράκιστοι και απροετοίμαστοι  απέναντι στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες υπό τις οποίες καλούνται να επιτελέσουν το καθήκον τους.

‘Όμως αυτή η Κυβέρνηση, η κάθε Κυβέρνηση, έχει υποχρέωση να διασφαλίσει στους πολίτες όλα εκείνα τα δικαιώματα που αφορούν στην προστασία της ζωής και της περιουσίας τους.

Να σκύψει με υπευθυνότητα στο πρόβλημα και να το λύσει με φροντίδα για τον πολίτη, με σεβασμό στη Δημοκρατία και στο Σύνταγμα.

‘Όχι με μέτρα αποσπασματικά και με κινήσεις εντυπωσιασμού, συχνά εκτός συνταγματικότητας.

‘Όχι με μηχανισμούς κομματικά ποδηγετούμενους και πελατειακά παραλυμένους. 

Αν η Κυβέρνηση αδυνατεί να κατανοήσει την αξία ουσιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ή δεν θέλει να βρει λύσεις, ας πάψει τουλάχιστον να εμπαίζει τη νοημοσύνη των πολιτών, που δεν μπορούν να ζουν άλλο με κομμένη την ανάσα. 

Είναι καιρός και σ’ αυτό τον τομέα να γίνουν οι τομές που θα διασφαλίσουν το αναγκαίο κλίμα ηρεμίας και ασφάλειας για τους πολίτες. 

Και αυτό δεν γίνεται με λόγια και διακηρύξεις, αλλά μόνο με έργα, με σχέδιο και με συγκροτημένες πολιτικές, που αυτή η Κυβέρνηση δεν διαθέτει.