Αθήνα, 16 Δεκεμβρίου 2004

Δεν θα τοποθετηθώ εφ όλης της ύλης, γιατί χθες μίλησα επί της αρχής. Θέλω όμως εισαγωγικά να κάνω μια παρατήρηση στα όσα ακούστηκαν και ιδιαίτερα από τον κ. Φούσα.

Εγώ, αγαπητοί συνάδελφοι, δεν βλέπω πουθενά ούτε τη φρεσκάδα ούτε τη νεωτερικότητα ούτε τις καινοτομίες της νέας Κυβέρνησης. Αυτό που βλέπω είναι ότι επιβραβεύονται παλαιοκομματικές πρακτικές και μάλιστα επιβραβεύονται και θέσεις και απόψεις που κατά εξακολούθηση είχαν καταγγελθεί από πλευράς Νέας Δημοκρατίας. Όχι μόνο επιβραβεύονται, αλλά και επεκτείνονται μέσα από αυτό το νομοσχέδιο.

Σχετικά με το άρθρο 1, επαναφέρεται το παλιότερο καθεστώς του ημερολογιακού έτους -και αυτό είναι θετικό από τη μια πλευρά- στη χορήγηση της ετήσιας άδειας. Όμως, κύριε Υπουργέ, δημιουργούνται επίσης προβλήματα με τον τρόπο που τίθεται αυτό το ζήτημα.

Προβλέπεται δηλαδή τμηματική χορήγηση της άδειας και κατά το δεύτερο έτος και αίρονται έτσι βασικές διατάξεις και των νόμων και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, που μόνο κατά εξαίρεση προβλέπεται τμηματική χορήγηση στο δεύτερο έτος της άδειας. Θα έπρεπε, όπως επισημαίνει και η ΟΚΕ, ο εργαζόμενος μετά τη λήξη του πρώτου ημερολογιακού έτους να δικαιούται ολόκληρη την άδεια του νέου ημερολογιακού έτους και όχι κατά αναλογία, τμηματικά, όπως προβλέπεται -το ξαναλέω- από το νομοσχέδιο. Σας έχει κατατεθεί μια συγκεκριμένη ρύθμιση και νομίζω ότι θα πρέπει να την λάβετε υπόψη σας.

Επίσης, πρέπει να κυρωθεί νομοθετικά το άρθρο 5 της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, γιατί από τη διάταξη αυτή γεννάται το δικαίωμα λήψης της άδειας στο δεκάμηνο του πρώτου έτους και όχι στο δωδεκάμηνο. Και όταν υπάρχει μια πρακτική επιλεκτικής κύρωσης των διατάξεων της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης δημιουργούνται αμφιβολίες για την ούτως ή άλλως γενική ισχύ αυτών των διατάξεων και ορισμένες φορές και προβλήματα εφαρμογής. Νομίζω ότι είναι ανάγκη να την κυρώσετε.

Στο άρθρο 3 είναι θετική η ρύθμιση, διότι σημειώνονταν σοβαρές καθυστερήσεις στη λήψη των αντίστοιχων επιδομάτων από τους δικαιούχους. Όμως η παράγραφος 3, που παραπέμπει σε υπουργική απόφαση για τη ρύθμιση των εξαιρέσεων στη χορήγηση της προκαταβολής, είναι αόριστη και αφήνει περιθώρια για διακρίσεις. Ας δηλωθούν οι περιπτώσεις των εξαιρέσεων, ώστε να ρυθμιστούν με τον ίδιο νόμο.

Το άρθρο 4 θέλει μια προσοχή -το επισημαίνω για τους συμβούλους σας- λαμβάνοντας υπόψη ότι στην προηγούμενη ρύθμιση, δηλαδή στο άρθρο 6 του ν. 435/1976, το βασικό επίδομα ανεργίας οριζόταν στο 70% του μισθού ή του ημερομισθίου, χωρίς περιορισμό στο ύψος του. Διερωτώμαι λοιπόν μήπως η ρύθμιση αυτή περιορίζει το επίδομα ανεργίας για τα στελέχη εκείνα των επιχειρήσεων που συνήθως πλεονάζουν στις περιπτώσεις συγχωνεύσεων.

Για τα άρθρα 5 και 6 υπάρχει ένα πρόβλημα πάρα πολύ σοβαρό. Ελέχθη ήδη. Μιλήσατε για σύμφωνη γνώμη στην περίπτωση εκχώρησης αρμοδιότητας του διοικητικού συμβουλίου, όμως σύμφωνη γνώμη μπορεί να σημαίνει και γνώμη κατά πλειοψηφία. Κανένας δηλαδή δεν εγγυάται το τι θα γίνει μετά. Εμείς ζητάμε να διασφαλιστεί ρητά στις αντίστοιχες διατάξεις ότι στην περίπτωση που θα προκύψει να εκχωρήσει δηλαδή το διοικητικό συμβούλιο σε ένα νέο όργανο τις ευχέρειες που έχει κατά εξουσιοδότησή του. Σε αυτό το όργανο θα πρέπει να υπάρχει η ίδια σύνθεση δηλαδή και η συμμετοχή των κοινωνικών φορέων που υπήρχε στο διοικητικό συμβούλιο. Διαφορετικά ανοίγει ο δρόμος να υπάρξουν προβλήματα με πελατειακές συμπεριφορές.

Επίσης πρέπει να προσέξετε μήπως με την κατάργηση της παραγράφου 6 του άρθρου 12 του νόμου 3144/2003 αντί να δημιουργείται η δυνατότητα απόσπασης των εργαζόμενων από θυγατρικές του ΟΑΕΔ στον ΟΑΕΔ για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα του έτους όπως θέλετε μήπως καταργείται τελικά η δυνατότητα αυτή. Είναι ένα λεπτό σημείο που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.

Σχετικά με το άρθρο 9 ακούσαμε ότι είναι πολιτικά απαράδεκτη η θέση μας από τον κ. Φούσα. Θέλω να πω ότι αυτή η τοποθέτηση είναι πρόκληση και προς τους εργαζόμενους αλλά και σε σχέση με τους συνεπείς εργοδότες. Και είναι πρόκληση γιατί κύριε Υπουργέ δεν γίνεται παρακράτηση άλλων χρημάτων, παρά των εισφορών που πληρώνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Δηλαδή εάν το κράτος είχε ένα διαφορετικό τρόπο είσπραξης των εισφορών των εργαζόμενων θα μπορούσε ο κάθε εργοδότης, όπως το κάνει σήμερα, να παρακρατεί τις εισφορές αυτές; Σαφέστατα όχι. Πιστεύω λοιπόν ότι είναι απαράδεκτο να θέλουμε να ρυθμίσουμε ξανά και να λέμε κάθε φορά ότι θα κάνουμε μια τελευταία ρύθμιση και μια τελευταία ρύθμιση όταν γνωρίζετε πάρα πολύ καλά ότι έχουμε τρία δισεκατομμύρια εισφοροδιαφυγής και δύο δισεκατομμύρια ευρώ είναι τα χρωστούμενα αυτή τη στιγμή στο ΙΚΑ. Και την ίδια στιγμή ακούμε και το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά τοποθετήσεις που λένε να αυξήσουμε έτι περαιτέρω τις εισφορές των εργαζόμενων ή να μειώσουμε τις παροχές. Την ίδια στιγμή ξαναλέω που έχουμε τέτοια αστρονομικά ποσά σε σχέση με την εισφοροδιαφυγή.

Σχετικά με το άρθρο 10, αυτό γενικεύει τη δυνατότητα που υπήρχε για αδιαφανείς προσλήψεις και μάλιστα τη γενικεύει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό εκεί που έπρεπε να καταργηθεί. Εμείς δεν τοποθετηθήκαμε σε καμία περίπτωση ότι δεν υπάρχει ανάγκη και ότι δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν οι ουρές του ΙΚΑ ή ότι δεν πρέπει να υπάρξουν προσλήψεις. Δεν θεωρούμε όμως ότι οι ελλείψεις από τη στιγμή που ζητήσαμε να υπάρξει ένας πίνακας και γα τις περιοχές και για τις ειδικότητες που απαιτούνται, σε γιατρούς κάποιων περιοχών ή ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων είναι κάτι πρόσκαιρο -το τονίζω- και παροδικό, που πρέπει να το καλύψουμε με συμβασιούχους γιατρούς. Μιλάμε για περιοχές ή για πολίτες που είναι δεύτερης κατηγορίας; Πιστεύω όχι. Ούτε και εσείς θέλετε να μιλήσετε για τέτοιους. Αρα, ας δημιουργηθούν οι αναγκαίες κανονικές θέσεις εργασίας και να γίνουν προσλήψεις μόνιμων γιατρών με σύμβαση αορίστου χρόνου και όχι συμβασιούχων και με τον τρόπο που επιχειρείται μέσα από το άρθρο 10.

Τέλος, στο τελευταίο άρθρο 9, όπως τοποθετήθηκα και στη συζήτηση επί της αρχής, το άρθρο αυτό αναπαράγει και διευρύνει μια εσφαλμένη λογική. Προβλέπει κάτι το οποίο είναι αδιανόητο. Πιστεύω ότι πρέπει να είναι αδιανόητο και για σας σαν πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας. Δεν μπορεί στους ίδιους τους ασφαλιστικούς οργανισμούς να απασχολούνται εργαζόμενοι οι οποίοι είναι ανασφάλιστοι! Και εδώ υπάρχει σαφέστατα στρέβλωση πέρα για πέρα της έννοιας και του περιεχομένου που έχουν τα προγράμματα stage τα οποία είναι για απόκτηση εργασιακής εμπειρίας και όχι για κάλυψη μόνιμων και διαρκών αναγκών με φθηνό κόστος. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν στα πλαίσια αυτής της λογικής που τίθεται το άρθρο αυτό, έστω και αν υπήρχε προηγούμενα για το δωδεκάμηνο από την πλευρά τη δική μας, αν δεν το αλλάξετε δεν θα το ψηφίσουμε.

Σας ευχαριστώ πολύ.