Αθήνα, 23 Δεκεμβρίου 2004

Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια μιας σωστά μελετημένης στρατηγικής στην εξωτερική πολιτική, υποστήριξε την πορεία ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας είχε πλήρως συνδεθεί με την ουσιαστική συμβολή της, στην πολιτική επίλυση του Κυπριακού και με την αποδοχή της προσφυγής στη Χάγη, για την επίλυση των Ελληνοτουρκικών διαφορών. Αυτά αφορούν ένα μεγάλο επίτευγμα της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στη συμφωνία του Ελσίνκι, το Δεκέμβριο του 1999.

Το Ελσίνκι δημιούργησε ένα σαφές «Ευρωπαϊκό κεκτημένο» σύμφωνα με το οποίο, η υπόθεση της Κύπρου έπαιρνε Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά ενώ οι όποιες Ελληνοτουρκικές διαφορές έπαυαν να είναι ένα διμερές πρόβλημα και έπαιρναν το χαρακτήρα της Ευρω – τουρκικής διαπραγμάτευσης.

Στο Ελσίνκι διασφαλίσαμε τρία πολύ βασικά ζητήματα:

Μέχρι το Ελσίνκι η Τουρκία ισχυρίζονταν ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα , «λύθηκε» με την εισβολή του Αττίλα το 1974.

Τέλος κατακτήθηκε ο έλεγχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί της πορείας της Τουρκίας σε μια σειρά από θέματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι απαραίτητες δημοκρατικές αλλαγές, ο ρόλος του στρατού, η λειτουργία της Ελληνικής μειονότητας και του Πατριαρχείου κτλ.

Οι μεγάλες αυτές κατακτήσεις δυστυχώς απαξιώθηκαν και κινδυνεύουν να χαθούν ορίστηκα, γιατί η Κυβέρνηση ενώ δε στήριξε αυτή την στρατηγική, δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια νέα στρατιγική για το Κυπριακό και τα Ελληνοπουρκικά.

Παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξεις περιοριζόμενη σε ενστάσεις, σχετικά με την αναβάθμιση των σχέσεων της Ένωσης με τα κατεχόμενα.

Πρώτα από όλα το Δικαστήριο της Χάγης να μην είναι υποχρεωτικό σχετικά με την διευθέτηση των όποιων διαφορών με την Τουρκία.

Δεύτερον να μην υπάρχει κανένα χρονοδιάγραμμα σε ότι αφορά το διάλογο για την επίλυση των διαφορών . Δηλαδή, να είμαστε σε ένα αέναο διάλογο με την Τουρκία και την ίδια ώρα να συνεχίζονται οι παραβιάσεις και οι προκλήσεις.

Αυτά ακριβώς ήθελε και η Τουρκία. Αναγκάστηκε στο Ελσίνκι να δεχτεί μια διαδικασία και ένιωθε απέχθεια. Δεν ήθελε για ιστορικούς και εσωτερικούς δομικούς λόγους την προσφυγή στη Χάγη. Η πολιτική της Ν.Δ. την απάλλαξε από αυτή τη δυσκολία.

Σε ότι αφορά το διάλογο ήταν υπέρ της άποψης ας υπάρχει όσο χρειάζεται ….

Σε ότι αφορά το Κυπριακό, όχι μόνο δεν θα υπάρξει πολιτική λύση του Κυπριακού πριν τον ορισμό της ενταξιακής διαδικασίας, αλλά ούτε το αυτονόητο η Κυβέρνηση δεν κατάφερε. Δηλαδή, την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας . Θα έχουμε έτσι το τραγελαφικό, 25 χώρες να διαπραγματεύονται με την Τουρκία, η μία όμως από αυτές δεν θα αναγνωρίζεται από την ίδια την Τουρκία!

Ακόμη και στη δήλωση που έκανε ο Ερντογάν ότι θα υπογράψει χωρίς αυτό να σημαίνει αναγνώριση πριν την Τελωνειακή Ένωση , δεν έχει διευκρινιστεί πότε θα γίνει .

Στις Βρυξέλλες χάσαμε μια ιστορική ευκαιρία…

Προχωρούμε χωρίς πυξίδα πλέον. Μια πυξίδα , ένας οδικός χάρτης που όπως είπε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα « διασφάλιζε μια συστηματική, βήμα – βήμα προσέγγιση Ερωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας, με επίκεντρο όμως, τα δικά μας θέματα». Γι’ αυτό και στο πρόσφατο γκάλοπ η αλάθητη κρίση των Ελλήνων Πολιτών έδειξε( με συντριπτικά ποσοστά 47%) ότι κερδισμένος είναι ο Ερντογάν και όχι ο Καραμανλής (με ποσοστό 12%).