Εφημερίδα Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ  13 ΙΟΥΝΙΟΥ 2005

Δεν πρόκειται ασφαλώς για μεταρρυθμίσεις αλλά για απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η Ν.Δ είχε κάνει σημαία της προεκλογικά την πραγματική σύγκλιση και τώρα στοχεύει στην κατεδάφιση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζόμενων εφαρμόζοντας μια πολιτική με εισπρακτικό χαρακτήρα. Από την άλλη πλευρά στοχεύει να αυξήσει την «ανταγωνιστικότητα» σε βάρος των εργαζόμενων, να καταστήσει πιο φθηνή την εργασία. Σαφέστατα θα επιβαρυνθεί το κοινωνικό σύνολο και οι Έλληνες φορολογούμενοι στην περίπτωση του ΟΤΕ αλλά και στην περίπτωση των τραπεζών. Κοινός παρονομαστής είναι ότι το κόστος των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων», θα το πληρώσει ο Ελληνικός λαός.

Η Ν.Δ δεν απηύθυνε πρόταση διαλόγου στο ΠΑΣΟΚ. Ισχυρίζεται ότι συζήτησε το προηγούμενο διάστημα με τα συνδικάτα.

Έχοντας μια εμπειρία 20 χρόνων στο συνδικαλιστικό κίνημα, μπορώ να πω ότι ο διάλογος που έγινε ήταν προσχηματικός. Στην ουσία υπήρξαν προειλημμένες αποφάσεις και από την κυβέρνηση και από την πλευρά των τραπεζιτών. Ο στόχος της κυβέρνησης δεν ήταν η επίλυση του ασφαλιστικού, αλλά η ελάφρυνση των τραπεζών από τις υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στα ταμεία, προκειμένου να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Με πρώτη και καλύτερη την Εμπορική…

Το εγχείρημα αυτό περνά μέσα από την κατεδάφιση του υπάρχοντος ασφαλιστικού καθεστώτος, η οποία βασίζεται στην λειτουργία 11 επικουρικών ταμείων, που είναι αυτόνομα και αυτοδιαχειριζόμενα. Το κόστος δηλαδή θα το καλύψουν οι εργαζόμενοι και ο κρατικός προϋπολογισμός, διότι η πρόταση που προωθεί η κυβέρνηση για τη δημιουργία ενός ταμείου, με τη μορφή νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, θα περικόψει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων αυξάνοντας τα όρια ηλικίας και μειώνοντας δραστικά τις συντάξεις.

Το σλόγκαν αυτό υποδηλώνει τη μεγάλη ευαισθησία των τραπεζοϋπαλλήλων σε αυτό το ζήτημα. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν ασχοληθήκαμε στο παρελθόν με το ασφαλιστικό, αφού από το 1992 έχουμε διαμορφώσει συγκεκριμένες απόψεις και προτάσεις. Το 2002 με το νόμο Ρέππα πέρασαν συγκεκριμένες διατάξεις που θα μπορούσαν να δώσουν βιώσιμες λύσεις για το ασφαλιστικό των τραπεζικών υπαλλήλων. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να υλοποιήσει τον Ν.3029/02, βασικοί πυλώνες του οποίου αποτελούν η βιωσιμότητα των ταμείων, η ενιαία αντιμετώπιση όλων των εργαζόμενων μέσα από τη δημιουργία ενός ενιαίου ταμείου και η συνοχή των εργαζόμενων, διότι ο νόμος δεν αναφέρεται σε διαχωρισμούς και διακρίσεις, όπως αυτές που θέλει να επιβάλει σήμερα η κυβέρνηση.

Υπάρχει λοιπόν θεσμικό πλαίσιο, με βάση το οποίο θα ήταν δυνατή η επίλυση του ασφαλιστικού στις τράπεζες. Αυτό που προτείνει η κυβέρνηση με τη μορφή του τελεσιγράφου δεν αποτελεί λύση. Είναι ένα συνταγματικό πραξικόπημα σε βάρος των ταμείων και των ασφαλισμένων.

Είναι λάθος μεγάλα και σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίζονται μέσα από μονομερείς δηλώσεις ή συνεντεύξεις στις εφημερίδες. Είναι ανάγκη να εργασθεί συλλογικά το ΠΑΣΟΚ και να εξειδικεύσει τις θέσεις του σε όλους τους τομείς. Το ζήτημα της άρσης της μονιμότητας ούτε έχει τεθεί, ούτε έχει αποφασισθεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Όποιος έχει την άποψη για άρση μονιμότητας καλό είναι να τη θέσει πρώτα στα αρμόδια όργανα και μετά να ληφθούν αποφάσεις. Είναι λάθος να παρουσιάζεται προς τα έξω το ΠΑΣΟΚ να έχει πολλές απόψεις για ένα τόσο σοβαρό θέμα και να δημιουργείται έτσι σύγχυση στον κόσμο. Προσωπικά, είμαι αντίθετος με μια τέτοια επιλογή.

Δεν δέχομαι τη λέξη συντεχνία. Ακούμε να αποκαλούνται συντεχνία οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, στις τράπεζες και αλλού. Οι εργαζόμενοι αυτοί όμως αποτελούν κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Δεν άκουσα ποτέ να λένε ότι ο ΣΕΒ αποτελεί συντεχνία…

Πρέπει να στοχεύουμε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, όχι στην ισοπέδωση προς τα κάτω. Μέσα από τη χρησιμοποίηση αυτής της ορολογίας και της αντίστοιχης προπαγάνδας που γίνεται από την κυβέρνηση, στόχος είναι όλες οι κοινωνικές τάξεις να υποβαθμισθούν, με την αφαίρεση των κατακτήσεων που έχουν πετύχει έως τώρα.

Αυτή η πολιτική διασπά τη συνοχή της κοινωνίας, δημιουργεί ρήγματα στον κοινωνικό ιστό. Η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να βασίζονται σε μισθούς πείνας και στην επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει ούτε Ταϊλάνδη, ούτε Ταϊβάν. Πρέπει να επενδύσουμε στην ποιότητα, στην σωστή οργάνωση, στην εκπαίδευση και στην κατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού.