Στην Εισηγητική ‘Εκθεση για τον Προϋπολογισμό του 2006, η Κυβέρνηση εκθειάζει το νεοφιλελεύθερο αναπτυξιακό της πλαίσιο, αναφερόμενη ξανά στο «μεταρρυθμιστικό» της πρόγραμμα για τις ΔΕΚΟ και εξαγγέλλοντας νέο κύκλο «διαρθρωτικών παρεμβάσεων» και ιδιωτικοποιήσεων.

Την πρώτη γεύση αυτών των… εμπνευσμένων «μεταρρυθμίσεων» την πήραμε φέτος το καλοκαίρι, με τις παρεμβάσεις στο χώρο του ΟΤΕ και στο ασφαλιστικό των Τραπεζών : αφαίρεση κοινωνικών δικαιωμάτων, αφ’ ενός, φόρτωμα του κόστους των επιλογών της στις πλάτες των εργαζομένων και του κοινωνικού συνόλου, προκειμένου να προετοιμάσει για εκποίηση, σε συσκευασία δώρου και σε συνεννόηση με επίδοξους αγοραστές, σημαντικές ΔΕΚΟ και Τράπεζες κρατικού ενδιαφέροντος. ‘Οσο για την ικανότητα αυτής της Κυβέρνησης για σχεδιασμό και λήψη βιώσιμων αποφάσεων, αυτήν την είδαμε με τους άστοχους χειρισμούς και τις παλινωδίες της στο θέμα της Ολυμπιακής.

‘Επεται όμως συνέχεια, με τον ΟΣΕ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, την Εμπορική Τράπεζα, την ΑΤΕ, τον ΟΛΠ, τον ΟΛΘ, κ.α …

Η Κυβέρνηση εξαρχής αντιμετώπισε τις ΔΕΚΟ ως πεδίο επέκτασης του πελατειακού-κομματικού της κράτους και ως «βαρίδια» για το νεοφιλελεύθερο πρότυπο απασχόλησης και εργασιακών σχέσεων που θέλει συνολικά να επιβάλει.

Επικαλούμενη την εξυγίανση των δημοσιονομικών μεγεθών και με πρόσχημα τις υποχρεώσεις εναρμόνισης με τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, λ.χ. την απελευθέρωση των αγορών ενέργειας, την εφαρμογή της εταιρικής διακυβέρνησης και των διεθνών λογιστικών προτύπων, δεν κρύβει την πρόθεσή της να επιχειρήσει νέα απορρύθμιση με τυφλές και αδιαφανείς ιδιωτικοποιήσεις στο χώρο των ΔΕΚΟ, ανάγοντάς τις μάλιστα σε αυτοσκοπό, προκειμένου να καλύψει τα αδιέξοδα της οικονομικής της πολιτικής.

Αυτές τις επιδιώξεις, που μας γυρίζουν πίσω στα αδιέξοδα του 1990-1993, με οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια, εντάσεις και τριβές, εξυπηρέτηση μεμονωμένων ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος των εργαζομένων και του κοινωνικού συνόλου, η Κυβέρνηση τις βαφτίζει «διαρθρωτικές παρεμβάσεις».

Στις σύγχρονες συνθήκες, το κράτος δεν είναι απαραίτητο να παράγει το ίδιο όλες τις υπηρεσίες και τα αγαθά δημοσίου συμφέροντος. ‘Εχει όμως υποχρέωση να ελέγχει και να εγγυάται τις συνθήκες παροχής αυτών των αγαθών και υπηρεσιών σε όφελος του πολίτη, με σχέδιο, πρόγραμμα, επιχειρηματική και κοινωνική στοχοθεσία, χωρίς να εξυπηρετεί μεμονωμένα συμφέροντα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, με διαφάνεια και κοινωνική υπευθυνότητα απέναντι στους μετόχους, τους εργαζόμενους και την κοινωνία, μακριά από λογικές άσκησης πελατειακής και κομματικής εξουσίας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν διασφαλίζεται από τις μέχρι σήμερα επιδόσεις και τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης στο χώρο των ΔΕΚΟ.

Αντίθετα, ανάγοντας τα δικαιώματα και τη δήθεν «μονιμότητα» των εργαζομένων σε αυτές σε αποδιοπομπαίο τράγο και σε πανάκεια για την εξυγίανσή τους, η Κυβέρνηση επιχειρεί να αποδιαρθρώσει τις εργασιακές σχέσεις, να ακυρώσει μονομερώς και αντισυνταγματικά υπάρχουσες συλλογικές συμφωνίες, Κανονισμούς Εργασίας και Συμβάσεις. Στόχος της, να διασπάσει τους εργαζόμενους, μετατρέποντάς τους συνολικά σε εργαζόμενους-ομήρους του ασφυκτικού κομματικού της ελέγχου, όσο αυτές παραμένουν στο Δημόσιο, του επίδοξου εργοδότη κατόπιν, στον οποίο υπόσχεται να τις παραλάβει φθηνά, χωρίς υποχρεώσεις και «βαρίδια», με το οποιοδήποτε κόστος να μετατίθεται στο κοινωνικό σύνολο!

Με πρόσχημα την εφαρμογή της εταιρικής διακυβέρνησης στο χώρο των ΔΕΚΟ, η Κυβέρνηση ετοιμάζει το θεσμικό πλαίσιο που θα της επιτρέψει να διευρύνει τον ασφυκτικό οικονομικό, εργασιακό και πελατειακό της έλεγχο πάνω στις ΔΕΚΟ, οδηγώντας τις σταδιακά ή και άμεσα σε εκποίηση, χωρίς επιχειρησιακό και κοινωνικό σχέδιο, χωρίς να αποτυπώνει σε κοινωνικούς Ισολογισμούς και να λαμβάνει υπ’ όψη το σημαντικότατο κοινωνικό τους έργο. ‘Εργο που για πολλές από αυτές (λ.χ. ΔΕΚΟ μέσων μαζικής μεταφοράς) υπεραντισταθμίζει τις όποιες ζημιογόνες επιδόσεις τους.

Η Κυβέρνηση ποντάρει στην προσδοκία του μέσου πολίτη πως με το άνοιγμα των αγορών και με τις «μεταρρυθμίσεις», θα εξασφαλίσει καλύτερα και φθηνότερα αγαθά και υπηρεσίες, καλύτερη και ταχύτερη εξυπηρέτηση.

Δυστυχώς οι «διαρθρωτικές παρεμβάσεις» και οι ιδιωτικοποιήσεις που προωθεί, καμιά σχέση δεν έχουν με τα παραπάνω. Αντίθετα, μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην άνευ όρων εκποίηση δημόσιας περιουσίας, στην εκχώρηση ακόμα και φυσικών μονοπωλίων σε ιδιώτες, στην ανεξέλεγκτη αύξηση των τιμών βασικών δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, στη γενικευμένη κάλυψη δημόσιων κοινωνικών αναγκών με ιδιωτικά κριτήρια, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον μέσο πολίτη.