Μετά από 16 μήνες απραξίας, παλινωδιών και αναζητήσεων και όταν πια παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του πρωθυπουργού, έγινε φανερό ότι δεν υπάρχει σχέδιο και στρατηγική για το μέλλον, η Ν.Δ. αποκάλυψε το πραγματικό της πρόσωπο: Το σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόσωπο της περιόδου 1990-93 που αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει με συνέπεια σε όλους τους τομείς, για να βγει από τα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε.

Επειδή όμως το 2005 δεν είναι 1990 και τα αντανακλαστικά των πολιτών είναι ακόμη νωπά γα εκείνα τα πέτρινα χρόνια, η πολιτική αυτή έπρεπε να περιβληθεί ένα σύγχρονο μανδύα. Ένα μανδύα που να λειτουργεί όπως η κολυμπήθρα του Σιλωάμ και να δίνει την αίσθηση των τομών και των ρήξεων, της φυγής προς τα εμπρός.

Η κυβέρνηση υιοθέτησε το σλόγκαν των μεταρρυθμίσεων ως κοστούμι, που στο εσωτερικό του θα έκρυβε τις πιο ανάλγητες και αντικοινωνικές της επιλογές.

Με βάση αυτά τα δεδομένα:

Κοινός παρονομαστής σε όλες τις «μεταρρυθμίσεις» είναι ότι ωφελούνται οι λίγοι και ισχυροί και βλάπτεται η κοινωνία στο σύνολό της.

Οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεπενδυτές των πολυχώρων και οι βιομήχανοι του ΣΕΒ είναι εκείνοι που βγαίνουν σκανδαλωδώς ωφελημένοι από αυτές τις «μεταρρυθμίσεις».

Τους τα δίνει όλα χωρίς από την πλευρά τους να αναλαμβάνουν καμιά δέσμευση, καμία ευθύνη για την ανάπτυξη και την απασχόληση.

Για να περάσει αυτή η πολιτική, η κυβέρνηση ρίχνει το σπόρο του διχασμού στην Ελληνική Κοινωνία. Οι θεωρίες των «ρετιρέ» και των «προνομιούχων», στοχεύουν να φέρουν σε σύγκρουση εργαζομένους με εργαζομένους ώστε η οικονομικοπολιτική ελίτ που κυβερνά, να μην έχει απέναντι της ενιαίο μέτωπο. Να αποκτήσουν οι επιλογές της κοινωνικό έρεισμα.

Είναι πλέον εμφανές ότι η κυβέρνηση έβαλε στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Έκανε τις επιλογές της, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Καιρός είναι και οι πολίτες να κάνουν τις δικές τους επιλογές…