Με πρόσχημα την ανάπτυξη και την αντιμετώπιση της ανεργίας, καθώς και την καθιέρωση εθνικού ωραρίου - που όμως, έχει θεσμοθετηθεί από το 1997, μετά από ουσιαστικό διάλογο και συμφωνία με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς - η κυβέρνηση προχωρεί στην διεύρυνση του.

Ανώτερος στόχος της, είναι η πλήρης απελευθέρωση του για ολόκληρη την εβδομάδα, ακόμη και για τις Κυριακές και τις Αργίες.

Προωθεί αυτές τις αλλαγές:

• Χωρίς κανένας από τους φορείς της αγοράς - έμποροι, ΣΕΣΜΕ, ΓΣΒΕΕ, εργαζόμενοι - να τις έχει ζητήσει.

• Χωρίς καμία μελέτη ή επιστημονική έρευνα για τις επιπτώσεις που θα έχει η απελευθέρωση αυτή στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που κατά τα άλλα αποτελούν την … « ραχοκαλιά της οικονομίας».

• Χωρίς να λάβει υπ’ όψιν τις δικές μας εθνικές και τοπικές ιδιαιτερότητες και ανάγκες.

Η κυβέρνηση κλείνει τα αυτιά της στις κραυγές αγωνίας της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων, των Εργαζομένων και της ΓΣΕΕ που τεκμηριωμένα υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα του μειωμένου τζίρου δεν είναι το ωράριο. Είναι η έλλειψη αγοραστικής δυνατότητας των πολιτών, η έλλειψη ικανοποιητικού και επαρκούς εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων, τα κύματα ακρίβειας και ανατιμήσεων που εξανεμίζουν το πενιχρό εισόδημά τους.

Φαίνεται ότι αυτά δεν απασχολούν την κυβέρνηση. Όπως δεν την ενδιαφέρει η έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις, που επισημαίνει χαρακτηριστικά:

«Η απελευθέρωση του ωραρίου των λιανεμπορικών καταστημάτων φαίνεται να επιταχύνει την μείωση του μεριδίου της αγοράς των ΜΜΕ, ελαττώνοντας την κερδοφορία τους (το κόστος αυξάνει περισσότερο από τις πωλήσεις). Οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι πιο ικανές να εκμεταλλευτούν το συνεχές ωράριο μια και είναι σε θέση να προσλάβουν εργαζόμενους μερικής απασχόλησης και να οργανώσουν εναλλαγές βάρδιας. Τα μικρά καταστήματα δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν έναν επιπλέον εργαζόμενο και ειδικότερα τα μικρά εξειδικευμένα μαγαζιά δεν είναι σε θέση να προσλάβουν φθηνό ανειδίκευτο προσωπικό μερικής απασχόλησης, αφού η σωστή εξυπηρέτηση πελατών απαιτεί ένα συγκεκριμένο βαθμό εμπειρίας».

Το «όραμα» αυτής της κυβέρνησης, είναι να γίνουμε μια ασπόνδυλη οικονομία, όπου θα αλωνίζουν οι ολιγάριθμοι μεγαλοεπενδυτές των πολυχώρων, αυτοί στους οποίους, εξοφλεί σήμερα γραμμάτια με την απορύθμιση που προωθεί.

Μια κοινωνία χωρίς κανόνες και θεσμούς, με προνόμια για τους λίγους και οικονομικά ισχυρούς. Χωρίς ωράρια και δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο για τους πολλούς, που θα ζουν για να δουλεύουν, με το άγχος να έχουν έστω μια θέση μερικής απασχόλησης για να μη βρεθούν στο δρόμο.

Σ’ αυτή τη κοινωνία δεν έχουν θέση οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Φτάνουν οι πολυχώροι και τα πολυκαταστήματα.

Δεν χρειάζονται ενδιάμεσοι… Είναι περιττή πολυτέλεια…