ΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ Ή ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ;

Δεκατέσσερις μήνες μετά τις εκλογές η Κυβέρνηση αποκαλύπτει κάθε μέρα και πιο πολύ το πραγματικό της πρόσωπο.

Υπό το βάρος των προβλημάτων και των αδιεξόδων που δημιούργησε με την πολιτική της στον οικονομικό τομέα- «απογραφή», έλλειψη αναπτυξιακής στρατηγικής, διάλυση ελεγκτικών μηχανισμών κλπ.,- φαίνεται σήμερα αποφασισμένη να προχωρήσει σε ένα καθαρό νεοφιλελεύθερο δρόμο.

Πριν τις εκλογές είχε κάνει σημαία της την ενίσχυση των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων και την πραγματική σύγκλιση, μετά τις εκλογές την «ήπια προσαρμογή», τώρα επιλέγει γενικευμένες ανατροπές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των δημοσίων οργανισμών, τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό.

Με ορίζοντα το 2006 για την δραστική μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τη δημιουργία κλίματος στις διεθνείς χρηματαγορές, η Κυβέρνηση θέλει να δημιουργήσει ένα νέο εργασιακό καθεστώς στο Δημόσιο και τον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.

Βασικοί πυλώνες του θα είναι η άρση της μονιμότητας με τη μια ή την άλλη της μορφή, το ελαστικό ωράριο, η ευελιξία στις απολύσεις, η διάλυση των ενιαίων μισθολογίων.

Κοινός παρονομαστής όλων των αλλαγών είναι ότι το κόστος των νεοφιλελεύθερων επιλογών μεταφέρεται στις πλάτες του κοινωνικού συνόλου και των εργαζομένων.

Η συμφωνία που έγινε στον ΟΤΕ ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να πετύχει για να εξυπηρετήσει την παραπάνω στρατηγική.

Οι επίδοξοι αγοραστές του ΟΤΕ με τους οποίους φαίνεται ότι ήδη έχουν έρθει σε επαφή, θέλουν τον ΟΤΕ με το μικρότερο λειτουργικό κόστος και βέβαια χωρίς τα «βαρίδια» των εργασιακών σχέσεων που αποτελούν εμπόδιο στα μελλοντικά σχέδια τους.

Ο στόχος τους βέβαια δεν είναι να διατηρήσουν ένα προσωπικό «δύο ταχυτήτων» δηλαδή τους παλιούς με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και τους νέους με ορισμένου χρόνου.

Αυτά πολύ σύντομα θα ανατραπούν όπως έγινε και στην περίπτωση της Εurobank-Εργασίας.

Το κόστος της συμφωνίας(1,6 δις ευρώ) θα το πληρώσει το κοινωνικό σύνολο, οι Έλληνες φορολογούμενοι.

Οι αιτιάσεις του κου Αλογοσκούφη για επιμερισμό 80% στον ΟΤΕ και 20% στον κρατικό προϋπολογισμό είναι «προφάσεις εν αμαρτίες» για έναν Οργανισμό που λειτουργεί ως μονοπώλιο και έχει τη δυνατότητα μέσα από την τιμολογιακή του πολιτική να μετακυλίσει το όποιο κόστος στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών.

Σε ότι αφορά τις Τράπεζες, ο στόχος της Κυβέρνησης δεν είναι να λύσει το ασφαλιστικό. Εάν πραγματικά ήθελε να κάνει αυτό δεν είχε παρά να εφαρμόσει τον Ν 3029/02 που αναφέρεται ειδικά στα ασφαλιστικά ταμεία των Τραπεζών. Ο στόχος της είναι άλλος. Θέλει να «ξαλαφρώσει» τις Τράπεζες και ιδιαίτερα την Εμπορική από τις υποχρεώσεις στα ασφαλιστικά ταμεία για να την πουλήσει. Θέλει να λύσει άλλα δικά της δημοσιονομικά προβλήματα επιχειρώντας με μονομερείς-αυταρχικές κινήσεις να επιβάλλει τις απόψεις της. Θέλει, πέραν των άλλων, να δείξει την «πυγμή» της στις «συντεχνίες», όπως αποκαλεί τους εργαζόμενους στις Τράπεζες.

Σκοπεύει :

-να ανατρέψει ασφαλιστικά δικαιώματα που ούτε η χούντα δεν το τόλμησε

-να καταργήσει ένα ασφαλιστικό καθεστώς που αφορά στην αυτονομία των επικουρικών ταμείων που στηρίζεται στο Σύνταγμα και προστατεύεται από δεκάδες αποφάσεις του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Η λύση που προτείνει έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτήν του ΟΤΕ. Δεν δημιουργεί καμία βιώσιμη κατάσταση για τα ασφαλιστικά ταμεία, θα επιβαρύνει το ΙΚΑ και τον κρατικό προϋπολογισμό ενώ ταυτόχρονα διασπά τους ασφαλισμένους σε ασφαλισμένους πολλών ταχυτήτων.

Εδώ δεν υπάρχει περιθώριο να επαναληφθούν ούτε από την συνδικαλιστική πλευρά ούτε από την αντιπολίτευση τα λάθη του ΟΤΕ. Όλοι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, οι πολιτικοί φορείς, η κοινωνία δεν θα πρέπει να επιτρέψουν να γίνουν πράξη πολιτικές επιλογές που αφαιρούν κοινωνικά δικαιώματα και διασπούν την ενότητα και την κοινωνική συνοχή με την παράδοση των πάντων στις δυνάμεις της αγοράς.