Από τη λήξη της Ολυμπιάδας μέχρι σήμερα, χάθηκαν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, χωρίς ανάλογη αύξηση του αριθμού των ανέργων. Πλήθος απολυμένων και μακροχρόνια ανέργων, σε πείσμα των στόχων αύξησης του ποσοστού απασχόλησης, “αποσύρθηκαν” από την επίσημη αγορά εργασίας και από τις αντίστοιχες στατιστικές της ανεργίας, μη έχοντας υποστήριξη και ελπίδα να βρουν δουλειά.

Στους 11 μήνες διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν.Δ, η ανεργία αναμένεται πλέον να εκτοξευθεί στο 12%, ενώ ο αριθμός δηλωμένων ανέργων, παρά τις συγκυριακές διακυμάνσεις του, παραμένει σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα. Από τις προεκλογικές εξαγγελίες της Ν.Δ. για “σταθερή μείωση της ανεργίας, ώστε στο τέλος της τετραετίας να έχει υποχωρήσει κατά 2,5-3 ποσοστιαίες μονάδες” αλλά και για “δημιουργία ενός αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους, που θα αμβλύνει τις συνέπειες μιας προσωρινής (!) ανεργίας”, η πραγματικότητα απέχει - και πάλι- έτη φωτός!

Απέναντι στο πιο “ακραίο κοινωνικό φαινόμενο” ανθρώπινης απαξίωσης, τα μέτρα και οι πολιτικές της Κυβέρνησης μοιάζουν με απόπειρα θεραπείας ενός καρκινώματος με…τσιρότα !

Δυστυχώς, η ανεργία στη χώρα μας θα συνεχίσει να αυξάνεται, για τουλάχιστον 9 συν ένα βασικούς λόγους.

1. Οι στόχοι της Κυβέρνησης για ρυθμό ανάπτυξης 3,9% το 2005, ήδη ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας…

2. Η δημοσιονομική Απογραφή δυσφήμισε τη χώρα, ακυρώνοντας μεγάλο μέρος των ωφελημάτων από την Ολυμπιακή προβολή της.

3. Ο Προϋπολογισμός της Κυβέρνησης είναι Προϋπολογισμός ύφεσης και λιτότητας, ακόμα κι αν εκτελεστεί χωρίς πρόσθετες περικοπές. Μειώνοντας τις δημόσιες επενδύσεις κατά 16%, πάνω από 1,5 δις ευρώ, καθηλώνει την ανάπτυξη και περικόπτει ανάλογα την απασχόληση.

4. Ο αναπτυξιακός νόμος αποσυνδέει τις ενισχύσεις από τη δημιουργία απασχόλησης. Εξαρτά την παραγωγική ανασύνταξη της χώρας και την αντιμετώπισης της ανεργίας από τις εκάστοτε διαθέσεις της αγοράς, χωρίς σχέδιο και στόχευση, χωρίς αναπτυξιακή στρατηγική.

5. Η κυβέρνηση δεν παίρνει κανένα μέτρο στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που υφίστανται τον ανηλεή ανταγωνισμό των εισαγόμενων από τις Ασιατικές χώρες και οδηγούνται σε κλείσιμο.

6. Εκτός από τις διαφαινόμενες παρενέργειες της “αλλαγής μεθόδων ανάθεσης έργων” και του “βασικού μετόχου”, κινδυνεύουμε να χάσουμε πόρους του ΕΤΠΑ και του Γ’ ΚΠΣ, επειδή η Κυβέρνηση “απαξίωσε” να υλοποιήσει το συμφωνημένο σχέδιο δράσης της προκατόχου της με την Ε.Ε, με ανυπολόγιστες συνέπειες για πολλά έργα και για την απασχόληση σε αυτά.

7. Με τις αυθαίρετες παρεμβάσεις που σχεδιάζει η Κυβέρνηση στο ωράριο των καταστημάτων, θα εξοντωθούν τα μικρά καταστήματα, σε όφελος ολιγάριθμων εμπορικών μεγαθηρίων, καταστρέφοντας χιλιάδες θέσεις αυτοαπασχολούμενων και μισθωτών, με αντάλλαγμα οριακές αυξήσεις στη μερική απασχόληση και ακόμα περισσότερες απλήρωτες υπερωρίες! Αυτά, χωρίς τις παρενέργειες του -ακόμα ανεξέλεγκτου- παραεμπορίου!

8. Τα εισοδήματα στην ύπαιθρο μειώθηκαν δραματικά. Ο αγροτικός τομέας συρρικνώνεται συνεχώς. Το… ρολόι χάλασε και η “ώρα της Περιφέρειας” ακόμα δεν ήλθε!

9. Τα περισσότερα νοικοκυριά, υπερχρεωμένα και ανυπεράσπιστα μπροστά στην ακρίβεια, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν, με μισθούς και συντάξεις Ελλάδας, τιμές Βρυξελλών! Αντί για “πραγματική σύγκλιση”, χρεώνονται πρόσθετα φορολογικά βάρη και εισπράττουν αυξήσεις πολύ χαμηλότερες αυτών που η Κυβέρνηση χαρακτήριζε “φιλοδωρήματα” ! Από που θα προκύψει η αγοραστική δύναμη για τόνωση της αγοράς, της ανάπτυξης, της απασχόλησης;

10. Το Υπουργείο Απασχόλησης δεν διαθέτει ούτε πρόταση, ούτε ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της εντεινόμενης μετα-ολυμπιακής ανεργίας. Αντί γι’ αυτά, υλοποιεί αποσπασματικά και καθυστερημένα ρυθμίσεις και προγράμματα της προηγούμενης Κυβέρνησης, δίχως προσαρμογή στις νέες απαιτήσεις, χωρίς ίχνος “φρέσκιας ιδέας”, χωρίς στρατηγικές για τις αγορές εργασίας, δίχως σχεδιασμό ολοκληρωμένων παρεμβάσεων κατά κλάδο, κατηγορία εργαζομένων, νομό και περιοχή. Ελπίζει, προφανώς, σε κάποιο…θαύμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας!

‘Ολα τα παραπάνω συνθέτουν ένα γκρίζο τοπίο για το παρόν και το μέλλον της απασχόλησης στη χώρα μας, απαιτώντας άμεσες ενέργειες και απαντήσεις.

Η περίοδος χάριτος, των διακηρύξεων και της μετάθεσης ευθυνών, έληξε.

Η Κυβέρνηση οφείλει έμπρακτα να αποδείξει ότι η απασχόληση δεν είναι αποπαίδι της πολιτικής, των στόχων και των σχεδιασμών της.

Η ανεργία, που πλήττει όλο και περισσότερες οικογένειες, σφαγιάζοντας τις ελπίδες και τις προσδοκίες πρώτα απ’ όλα των νέων μας, δεν συγχωρεί και δεν μπορεί - άλλο - να περιμένει!