Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΣΕΛΑ

Για τρίτη φορά σε χρονικό διάστημα δύο μηνών η Κυβέρνηση ανοίγει το ασφαλιστικό. �Οχι βέβαια με πρόθεση να στηρίξει την κοινωνική ασφάλιση και τα δικαιώματα των ασφαλισμένων.

Εάν τέτοια ήταν η πρόθεσή της, θα όφειλε πρώτα απ� όλα να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία. �Όμως, ανατρέχοντας στον πρόσφατο Προϋπολογισμό του 2006 που ψήφισε η Ν.Δ., θα διαπιστώσουμε ένα πολύ μεγάλο άνοιγμα, της τάξης του 1,81 δις ευρώ, που αντιστοιχεί στη διαφορά ανάμεσα στους θεσμοθετημένους πόρους που οφείλει να καταβάλει το κράτος και σε εκείνους που η Κυβέρνηση προτίθεται να καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία το έτος 2006.

Πέραν αυτού, η εισφοροδιαφυγή ήδη αγγίζει τα 4 δις ευρώ και πολλά από αυτά είναι εισφορές των εργαζομένων που ήδη έχουν παρακρατηθεί από τους εργοδότες, αλλά δεν αποδίδονται.

Η Κυβέρνηση, αντί να επιβάλει την άμεση καταβολή των εισφορών που παρακρατήθηκαν � μια πρώτης τάξεως κλοπή σε βάρος των ασφαλισμένων- προβαίνει από καιρού εις καιρόν σε� ρυθμίσεις, που αποδεικνύονται, η μια μετά την άλλη, αναποτελεσματικές.

Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε 1,7 δις ευρώ, την ετήσια απώλεια από την ανεργία και πολλές ακόμη αιτίες του προβλήματος.

�Οταν το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε την Κυβέρνηση στη Ν.Δ, το χρέος του κράτους στην κοινωνική ασφάλιση ανερχόταν σε 2,7 δις ευρώ. Στο πλαίσιο των ανειλημμένων υποχρεώσεων του Κράτους, το ποσό αυτό έπρεπε, στα αμέσως επόμενα χρόνια, να εξοφληθεί.

Κι όμως σήμερα, 22 μήνες μετά, αυτό το χρέος έχει ήδη ξεπεράσει τα 5,1 δις ευρώ. Είναι εμφανές ότι η Κυβέρνηση, αντί να το μειώσει, σχεδόν το διπλασίασε!

Από τα παραπάνω, αλλά και από την παντελή έλλειψη πρωτοβουλιών για την εφαρμογή του Ν. 3029/02 (νόμου Ρέππα), προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η Κυβέρνηση όχι μόνο δε στηρίζει, αντίθετα υπονομεύει το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο για την Κοινωνική Ασφάλιση και ιδιαίτερα τον προαναφερθέντα Νόμο που ψηφίσθηκε από το ΠΑΣΟΚ.

Ο λόγος είναι προφανής: αφήνουν να διογκωθεί το πρόβλημα, ώστε να επικαλεστούν «ανεπάρκεια του Νόμου» και να τον ανατρέψουν στο σύνολό του!

Τα ανοίγματα που τώρα επιχειρούν, δεν αποσκοπούν παρά στη δημιουργία του απαραίτητου «κλίματος». Ήδη ο Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, ο κ. Αλογοσκούφης, έσπευσε να δηλώσει ότι για να είναι βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα θα έπρεπε να διαθέτει αποθέματα της τάξης των 400 δις ευρώ.

Δεν μπήκε όμως στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί η Κυβέρνησή του δεν καταβάλλει κάθε χρόνο αυτά που χρωστάει ή που πήγαν τα αποθεματικά των ταμείων την περίοδο 1950-1981, για να καταλάβουμε τους πραγματικούς λόγους που δεν μπορούμε να έχουμε τα 400 δις ευρώ που απαιτούνται.

Κατά τα άλλα, εκθείασε τον πλέον αντιασφαλιστικό Ν. 2084/92 (Νόμος Σιούφα), που οδήγησε σε αύξηση των ορίων ηλικίας και σε μείωση των συντάξεων. «Ήταν η πρώτη συγκροτημένη και σοβαρή προσπάθεια για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος», δήλωσε με νόημα ο κ. Υπουργός.

Ο κ. Αλογοσκούφης προανήγγειλε επίσης την ικανοποίηση του αιτήματος των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, δηλαδή τη θέσπιση φορολογικών και άλλων κινήτρων, ώστε να προωθηθεί η ιδιωτική ασφάλιση των πολιτών.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η Κυβέρνηση έχει προαποφασίσει την κατεύθυνση των αλλαγών που ετοιμάζει στο ασφαλιστικό σύστημα:

• Περικοπή συντάξεων και παροχών

• Αύξηση ορίων ηλικίας

• Συρρίκνωση της κοινωνικής ασφάλισης και αντικατάστασή της από την ιδιωτική κερδοσκοπική ασφάλιση, την οποία προτείνει ως «τρίτο πυλώνα», ενω οι ασφαλιστικές εταιρίες και οι τράπεζες πιέζουν, αφού τους άνοιξαν την όρεξη, να αναλάβουν και τον «δεύτερο πυλώνα» της κοινωνικής ασφάλισης.

Με αυτά τα δεδομένα, εύλογα διερωτάται κανείς «προς τι ο διάλογος και οι μελέτες που προαναγγέλλονται» ;

Προσερχόμενη να συζητήσει και έχοντας ήδη πάρει τις αποφάσεις της, η Κυβέρνηση έχει εκ των προτέρων υπονομεύσει τον όποιο διάλογο. �Οποτε και όπως και να γίνει, είναι καταδικασμένος να καταλήξει σε ναυάγιο.

Επιβεβαιώνεται έτσι ο στόχος της, να διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα, χρησιμοποιώντας το τέχνασμα του διαλόγου και τρομοκρατώντας την κοινωνία να κερδίσει χρόνο, για να επιβάλει τις ήδη προαποφασισμένες από αυτήν αλλαγές.

Το ερώτημα είναι : Θα της δώσουν οι πολίτες, οι εργαζόμενοι , οι συνταξιούχοι, τέτοιο δικαίωμα; Θα της επιτρέψουν, ψηφίζοντάς την ξανά, να υλοποιήσει σε βάρος τους αυτές τις επώδυνες αλλαγές;