Η σημερινή κρίση απαιτεί μια νέα αρχιτεκτονική των προτεραιοτήτων και των παρεμβάσεων της Ενωμένης Ευρώπης.

Δεν μας αρκεί πλέον μια Ευρώπη της αγοράς ή του ενιαίου νομίσματος που πριμοδοτεί τη νομισματική σταθερότητα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ανάπτυξη, την απασχόληση, τα δημόσια αγαθά και τη δίκαιη διανομή των εισοδημάτων.

Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη ικανή να αντιμετωπίζει ενιαία, αλληλέγγυα και σθεναρά την παγκοσμιοποίηση και τις κρίσεις της. Με νέους κανόνες διαφάνειας, ελέγχου και εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, της πραγματικής οικονομίας, αλλά και με διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζονται σαφείς στόχοι, εισοδηματικές, φορολογικές και κοινωνικές πολιτικές στήριξης των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων οι οποίες να τονώσουν τη ζήτηση και την απασχόληση και να προασπίζουν βασικές αρχές του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, που δεν είναι «βαρίδι» αλλά κατάκτηση και απαίτηση όλων των πολιτών της Ευρώπης.

Απαιτείται λοιπόν επανεξέταση των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας για ένα σύμφωνο βιώσιμης ανάπτυξης, απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας.

Στην κατεύθυνση αυτή είναι απαραίτητο να εξαιρεθούν από τη μέτρηση του επιτρεπόμενου ελλείμματος οι δημόσιες επενδύσεις, οι δράσεις για την Παιδεία, το περιβάλλον, την αειφόρο ανάπτυξη. Να εξαιρεθούν επίσης οι αναγκαίες αμυντικές δαπάνες και να υπάρξει νέο χρονοδιάγραμμα μηδενισμού των ελλειμμάτων, ώστε να μην εντείνονται οι τρέχουσες υφεσιακές πιέσεις. Το σημαντικότερο όλων στη σημερινή συγκυρία είναι η προώθηση της αλληλεγγύης, της ενότητας και της συνοχής των πολιτικών της Ευρώπης για να αυξήσει την επιρροή της απέναντι σε εταίρους (όπως οι ΗΠΑ) που και ξέρουν τι θέλουν και προασπίζουν ενιαία, γενναιόδωρα και σθεναρά τα οικονομικά και τα παγκόσμια στρατηγικά τους συμφέροντα.

Είναι σήμερα εμφανής η έλλειψη ενός ενιαίου Ευρωπαϊκού Ταμείου για τη διάθεση ρευστότητας και για μια στοιχειωδώς συντονισμένη αντιμετώπιση της κρίσης. Ακόμη εμφανέστερο είναι το έλλειμμα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, με εμβληματικό παράδειγμα την πρόσφατη ασυμφωνία των χωρών-μελών για την έκδοση ευρωομολόγων. Η μη έκδοσή τους ευνοεί μόνο τους διεθνείς δανειστές. Κατά τα άλλα, αυξάνει δραματικά το συνολικό κόστος διαχείρισης του δημόσιου χρέους, με σοβαρές συνέπειες για ολόκληρη την ΕΕ.

Η ανάγκη επανεξέτασης βασικών παραδοχών, συντονισμού και αλληλεγγύης των χωρών της ΕΕ δεν είναι λοιπόν κάποια «ρομαντική» ή «ηθική» επιταγή. Είναι αναγκαία προϋπόθεση εξυπηρέτησης των ευρύτερων συμφερόντων της Ενωμένης Ευρώπης και των λαών της. Για να μπορέσει να βγει το ταχύτερο και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες από την κρίση.

Ο κ. Δ. Κουσελάς είναι βουλευτής Μεσσηνίας του ΠαΣοΚ.